آخر خط

سال نو داره میرسه باید خونه تکونی بکنیم من هنوز نتونستم واحد خودمو مرتب کنم در واقع طبقه ما هنوز تکونده نشده ولی من بد جوری دارم دل خودم رو می تکونم دو سه بار تصمیم گرفتم که دیگه ننویسم اما هر دفعه منصرف شدم گفتم بی خیال گفتم تا حس و ترانه هست پس منم هستم اما الان دیگه به جایی رسیدم که خجالت می کشیدم که بگم دارم ترانه می نویسم من ترانه ننوشتم تا از اون برای خودم نام و نانی بدست بیارم و چقدر خوشحالم که کسی منو به عنوان یه ترانه سرا نمیشناسه و اصلا هم هیچ افتخاری برام نداره که بگم ترانه می نوشتم البته برای دل خودم و احساسم خواهم نوشت اما اینکه بخوام تو این محیط مجازی اینارو بنویسم به هیچ عنوان چنین کاری نخواهم کرد متاسفانه الان هر کی که ثناگوی باند ترانه باشه می تونه تو این محیط زنده باشه و من چنین اخلاقی ندارم که هیچ وقت مداحی کسی رو نکردم و اگه احساسی به کسی بوده با تموم احساسم گفتم و در مقابلش انتظار هیچ کاری نداشتم .

به قول یکی از هم دانشکده ایم من فقط قسمتی از محیط اینترنت رو اشغال کردم که به درد هیچ کس نمیخوره وقتی که این نوشته ها و درد دلها رو شروع کردم نوری از عشق در دلم طلوع کرد اما حیف که زود غروب کرد خورشید عشق من همه رو دید و منو ندید به جرم عشق تهدید به کمیته انضباطی کرد برایم قلدر و چماقدار آورد تا ادبم کنه منو اونقدر پست و پایین دید که حتی حاضر نشد به حرفام گوش و یا یه جواب «نه» به ایمیل و سوالاتم بکنه باشه ، منم اونو به امون خدا می سپارمش و هیچ وقت هم نفرینش نخواهم کرد هون طور که سال قبل موقع تحویل سال به خودم و خدای خودم گفتم که هیچ وقت عشقم رو به هوی و هوس آلوده نکنم امسال هم از خدا موقع تحویل سال میخوام که هیچ وقت کینه و بغض اونو تو دلم نذاره و تا قیام و قیامت لعن و نفرینش نکنم و همیشه هم آرزوم باشه با هرکی و هر جا که هست پیروز و سرفراز و پاینده باشه و امیدوارم که هیچ وقت تو زندگیش روز بدی نبینه ، درست که عشق مو بچه بازی دونست درسته که با تموم احساسم بازی کرد با اینکه عاشق موندنم رو تعبیر حماقتم کرد باشه خیالی نیست و منم راحتش میذارم بهرحال ثروت من احساسم هست که اگه تو یه دستم خورشید و تو دست دیگه­ام مهتابرو بذارن تا از احساسم دست کشم که به مولا علی هیچ وقت چنین کاری رو نخواهم کرد بذار بگن احساساتی هست بذار بگن مغرور و خودخواه و خودپسنده که همش رو به جون می خرم .

قراره آخرین نوشته ام باشه پس میگم که خسته ام از همه کسانی که هیچ خواستن درکم کنن شاید فقط همون غریب آشنایی که کیلومترها ازم دوره منو خوب شناخته و درکم میکنه با اینکه گفته ادامه بدم اما نمی تونم بذار یه مدتی بدون هیاهو باشم.

هم قسم من بذار مدتی تنهائیم رو به دست آینه ها بدم بذار مدتی ترانه هامو باز واژه واژه گیتارم کنم دلم تنگه براش درست روز بیست و نهم اسفند هشتاد ویک اومد و همدمم شد بذار گیتارم اون چاه مطمئنم بشه  بگذار دوباره همون اشکی که تابستون تو کنج تنهاییم رو گیتارم چکید دوباره همنشین سیم گیتارم بشه آره میخوام گریه کنم برای حال خودم برای غریبیم برای تنهائیم برای غصه هایم برای گذشته سوخته ام برای تموم ترانه های در گلو مونده ام برای تموم ملودیهایی که هیچ وقت رو دفتر نتم زنده نشدن هوای خنده ای در دلم نیست خونه دلم باید تکونده بشه تا دوباره زنده شم .

عزیزم ،  من مهرکی هستم که دشنه نارفیق تا دسته در قلبم فرو رفته معشوقم منو تنها گذاشته تا با بهتر ماها پرواز کنه من خاکیم به همون خاکی دهاتی بودم و زلالم به شفافی چشمه سار پاک آبادی زادگاهم من تو سینه هوای آلوده تنفس نکردم من با رویش شکوفه های بادام و رایحه های دلنشین سیب سرخ عاشقی بزرگ شدم من رسم این دوران رو بلد نیستم پس یه بازنده ام یه باخته در ترانه و یه شکست خورده در بازی پر رنگ و نیرنگ عاشقی.

برای خداحافظی دو ترانه دارم که روایت دلتنگیامه دو ترانه که فقط با تموم حس و وجودم نوشتم کاری نداشتم که قافیه درسته یا وزن و آهنگش چیه که حرف دل با این قواعد و نسخه های از قبل پیچیده سازگار نیست .«آخر خط» حکایت امشبم بود در واقع تر و تازه هست و همین الان نوشتم اما «سال کبیسه» مال چند شب پیشه و از روی دلتنگی :

آخر خط

سر همین بازی باخته تنها نشسته ام

بغض مو رو سیـــم گیتارم شکسته ام

بغضی لبریز از تـــرانه و حس شاعرانه

جاریه رود اشک رو گونه هام بی بهانه

من فرزند رایحه دل انگیز سیبم

بدجوری با بوی دود و دم غریبم

خاطراتم مونده رو تن شکوفه های بادووم

قصه عاشقی هم شده یه روایت نــاتموم

خاتــــون من ترانه هامو آتیش زدم

تا تو بدونی که تو عشق یه نابلدم

قسمهای دروغی رو نگفته خط زدم

فرقی برات نداره دیگه خـــوب و بدم

منم راهــی غیر از تو گذشتن ندارم

چه باشی یا نباشی دیگه در کنارم

آخر خط من فقط هست یه ترانه بی قافیه

واسه ابد یه دوست دارم برام بس و کافیه

خودمو تو آب زلال چشمه ســــار زادگاهم

شستم تا خدا هم دیگه گذشت از گناهم

سال کبیسه

یه بهار پر از خـــــاطره و یادگاری

همش می گفتم عجب روزگاری

با یه تابستون پر از بغـــــض و ترانه

از من گذشت یارم ، بی هیچ بهانه

پائیز دلم شروع شد با یه آشنایی

یه غریب آشنـــایی برا روز تنهایی

زمستون اومد با رنــگ دوز و کلک

از نارفیقا چشام پرن از آه و اشک

امسال از تموم چهره­ها افتـاده نقاب

من خوش خیال بازم موندم به خواب

دلم شکسته از اون همه مهر و وفا

تموم امیدم هسـت به اون یار آشنا

با دستای خودم کفن کردم سادگی رو

آتیش زدم برا همیشه دفتر دلدادگی رو

قدیما می گفتن ســـال کبیســـه یه سال بده

منم میگم دلم واسه حسادت و بدی یه نابلده

امسال سال رنگ و ریـا  بود

دور وبرم لبریز از دورنگیا بود

آخر سال بازم میگم سال دیگه

دلم تنگه تا یکی برام ترانه بگه

ته خط ســــال کبیسه دیگه رسیده

درسته که دلمم یه روز خوش ندیده

 اما می دونم که روز خوشی در پیشه

دیگه دلم از ترانه های تو  جدا نمیشه

    «اکبر یارمحمدی»