من و تو و بارون ...

من باشم و تو باشی و نم نم بارون و ...

نوای پیانو و صدای آوازه خوان که میخونه:

آره بارون میومد خوب یادمه...

زیر لب زمزمه کردم،

کی می تونه این دل دیوونه رو از من بگیره؟

اون قَدَر باشه که من این دل و دستش بدم و چیزی نپرسه،

دیگه حرفی نمونه بعد نگاهش،

آره بارون میومد خوب یادمه ...

اما خب غم اینجاست که همه اینا هست و تو سالهاست هستی و نیستی ...

دوباره برگشتم به سوی تو ...

بعد از مدتها به خانه خودم برگشتم به وبلاگی که از سال 82 مامن من بود. میدونم دو ساله در موردش بی وفایی کردم و سرم به اینستاگرام و توئیتر و فیسبوک گرم بود. اما اینجا همیشه خانه اول من است. زخمه جایی که سالهای اول دانشجویی عاشق شدم، جایی که در سالهای اول مهاجرت به تهران عاشق شدم. حالا سالهاست که با عشقی پنهانی سر میکنم. 

خودت نیستی اما حضورت تو زندگیم هست. 

اینجا زخمه است جایی که پیک به گیتارم میزنم و با دیدن و شنیدن صدایت لذت میبرم. 

سالهاست برای چنین عشقی نوشتم و تو شاید هیچوقت نفهمی که عاشقت بودم ...

وقتی که شب رو تنم دس می کشه

خوابِ تو، رو چشام قفس می کشه

تو رقص واژه های غریب آشنا

لبام با اسم تو نفس می کشه

تو ریتم تند گیتار کولیا

می میرم مث یه آکورد تنها

تو هنوز یه آرپژ دلنشینی

رو تن این گیتار دل سیا

"تو جمعه های من جای تو خالیست

نفسهایم از هوای تو خالیست"

مرا بخاطر بسپار و بدون

ایل مغان از سارای تو خالیست

جای تو خالی، اگه مونده بودی

این شعرُ جای من سوزونده بودی

تو رو به بوسه نگام می بردم

اگه مستیِ منو خونده بودی

یه عمری با خیالت مستی کردم

نیستی ببین چه با هستی کردم

خیالمو خواب ترانه کردم

باز توبه شکستم و مستی کردم

ارس آزادی

دوباره برمیگردم ...

خیلی وقته که اینجا چیزی ننوشتم، بعد از دو سال تجربه کار عجیب و غریب تو شرکت کیسون از شش ماه پیش تو یه شرکت خودرو سازی یعنی کرمان خودرو مشغول به کار شدم ...

بهترین دوران حرفه ای و کاری رو در این شرکت میگذرونم ... اونقدر حالم خوبه که چند روز دیگه ماشین ایکس 60 خودمو رو تحویل میگیرم و من که فکر نمیکردم به این زودی صاحب ماشین بشم ... ماشین دار شدم ...

سعی میکنم اینجا بیشتر باشم ... با اینکه تو فیسبوک و اینستاگرام زیاد بودم ... اما زخمه خونه اول و آخر من است ... 

هر جا برم باز دوباره برمیگردم اینجا ...

قراره شخصی تر بنویسم ...  همین خوبه برام ...