باورم ...

سالهاست که اینجا هستم، جایی متعلق به من و زمان من، اینجا می‌نویسم از دغدغه ها و شعر و داستان و موسیقی و زندگی. اینجا خبری از تنفر نیست، اینجا خبری از نفرت نیست. به تنهایی‌ام باور دارم و بهش با احترام نگاه می‌کنم. 

سالها از ترانه نوشتم و حالا من هستم و زندگی که برای خودم ساختم. روزی که اینجا متولد شده یعنی از سال هشتاد و دو، من یک دانشجوی ترم سومی بودم و یک پسر بیست و یک ساله، اما حالا من یک پسر سی و هشت ساله هستم با کلی فراز و نشیب تو زندگیم.

یاد گرفتم در زندگی از کسی انتظاری نداشته باشم. بتونم راحت نه بگویم.