روضه شب عاشورا «دکتر شریعتی»

” دود داغ و سوزنده ای از اعماق درونم بر سرم بالا می آید و چشمانم را می سوزاند، شرم و شکنجه سخت آزارم می دهد، که: «هستم»، که «زندگی می کنم».... “
” چقدر تحمل ناپذیز است دیدن این همه درد، این همه فاجعه، در یک سیما، سیمایی که تمامی رنج انسان را در سرگذشت زندگی مظلومش حکایت می کند... “
” با تمام نیــــــــاز می پرسم؛ غرقه در اشک و درد: «این مرد کیست»؟ «دردش چیست»؟ این تنها وارث تاریخ انسان، وارث پرچم سرخ زمان، تنها چرا؟... “

 شب عاشورا بود ، عاشورای سال 49؛ گفتم بروم به مجلس روضه ای ، از همین روضه ها که همه جا هست و صدایش از هر کوچه و خانه امشب بلند است. دیدم، ایمان وتعصب من به عظمت حسین و کار حسین بیش از آن است که بتوانم آن همه تحقیر ها را بشنوم و تحمل کنم. منصرف شدم.
اما شب عاشورا بود شهر یکپارچه روضه بود وخانه یکپارچه سکوت و درد، چه می توانستم کرد؟ از خودم توانستم منصرف شوم، از روضه توانستم منصرف شوم ،اما چگونه می توانمستم خود را از عاشورا منصرف کنم؟
نامه ام را که به دوستم نوشته بودم - دوستی که هرگاه روزگار عاجزم میکرد و رنج به نالیدنم وا می داشت، به پناه او می رفتم - برگرفتم ، گفتم در این تنهایی درد و این شب سوگ ، بنشینم و با خود سوگواری کنم، مگر نمی شود تنها عزاداری کرد؟ نشستم و روضه ای برای دل خویش نوشتم ، آنچه را در نامه ی او برای خود نوشته بودم و تصور غربت و رنج خودم بود، تصحیح کردم تا تصویر غربت و رنج حسین گرد.
... پیش چشمم را پرده ای از خون پوشیده است.
در میان هیاهوی مکرر و خاطره انگیز دجله و فرات، این دو خصم خویشاوندی که هفت هزار سال، گام به گام با تاریخ همسفرند، غریو و غوغای تازه ای برپا است:
صحرای سوزانی را می نگرم، با آسمانی به رنگ شرم، و خورشیدی کبود و گدازان، و هوایی آتش ریز، و دریای رملی که افق در افق گسترده است، و جویباری کف آلود از خون تازه ای که می جوشد و گام به گام، همسفر فرات زلال است.
می ترسم در سیمای بزرگ و نیرومند او بنگرم، او که قربانی این همه زشتی و جهلاست.به پاهایش می نگرم که همچنان استوار و صبور ایستاده و این تن صدها ضربه را بپاداشته است
و شمشیرها از همه سو برکشیده، و تیرها از همه جا رها، و خیمه ها آتش زده و رجاله در اندیشه غارت، و کینه ها زبانه کشیده و دشمن همه جا در کمین، و دوست بازیچه دشمن و هوا تفتیده و غربت سنگین و دشمن شوره زاری بی حاصل و شن ها داغ و تشنگی جان گزا و دجله سیاه، هار و حمله ور و فرات سرخ، مرز کین و مرگ در اشغال «خصومت جاری» و ...
می ترسم در سیمای بزرگ و نیرومند او بنگرم، او که قربانی این همه زشتی و جهل است. به پاهایش می نگرم که همچنان استوار و صبور ایستاده و این تن صدها ضربه را بپاداشته است. ترسان و مرتعش از هیجان، نگاهم را بر روی چکمه ها و دامن ردایش بالا می برم:
اینک دو دست فرو افتاده اش، دستی بر شمشیری که به نشانه شکست انسان، فرو می افتد، اما پنجه های خشمگینش، با تعصبی بی حاصل می کوشد، تا هنوز هم نگاهش دارد... جای انگشتان خونین بر قبضه شمشیری که دیگر ...
... افتاد! و دست دیگرش، همچنان بلاتکلیف.
نگاهم را بالاتر میکشانم: از روزنه های زره خون بیرون می زند و بخار غلیظی که خورشید صحرا میمکد تا هر روز، صبح و شام، به انسان نشان دهد و جهان را خبر کند.
نگاهم را بالاتر میکشانم: گردنی که، همچون قله حرا، از کوهی روییده و ضربات بی امان همه تاریخ بر آن فرود آمده است. به سختی هولناکی کوفته و مجروح است، اما خم نشده است. نگاهم را از رشته های خونی که بر آن جاری است باز هم بالاتر می کشانم: ناگهان چتری از دود و بخار! همچون توده انبوه خاکستری که از یک انفجار در فضا میماند و ... دیگر هیچ !
پنجه ای قلبم را وحشیانه در مشت میفشرد، دندان هایی به غیظ در جگرم فرو میرود، دود داغ و سوزنده ای از اعماق درونم بر سرم بالا می آید و چشمانم را می سوزاند، شرم و شکنجه سخت آزارم می دهد، که: «هستم»، که «زندگی می کنم».
این همه «بیچاره بودن» و بار «بودن» این همه سنگین! اشک امانم نمی دهد؛ نمی توانم ببینم. پیش چشمم را پرده ای از اشک پوشیده است.در برابرم، همه چیز در ابهامی از خون و خاکستر می لرزد، اما همچنان با انتظاری از عشق و شرم، خیره می نگرم؛
شبحی را در قلب این ابر و دود باز می یابم، طرح گنگ و نامشخص یک چهره خاموش، چهره پرومته، رب النوعی اساطیری که اکنون حقیقت یافته است. هیجان و اشتیاق چشمانم را خشک میکند. غبار ابهام تیره ای که در موج اشک من می لرزد، کنارتر میرود . روشن تر می شود و خطوط چهره خواناتر.
هم اکنون سیمای خدایی او را خواهم دید؟ چقدر تحمل ناپذیز است دیدن این همه درد، این همه فاجعه، در یک سیما، سیمایی که تمامی رنج انسان را در سرگذشت زندگی مظلومش حکایت می کند. سیمایی که ... چه بگویم؟
مفتی اعظم اسلام او را به نام یک «خارجی عاصی بر دین الله و رافض سنت محمد» محکوم کرده و به مرگش فتوی داده است. و شمشیرها از همه سو برکشیده، و تیرها از همه جا رها، و خیمه ها آتش زده و رجاله در اندیشه غارت، و کینه ها زبانه کشیده و دشمن همه جا در کمین، و دوست بازیچه دشمن و هوا تفتیده و غربت سنگین و دشمن شوره زاری بی حاصل و شن ها داغ و تشنگی جان گزا و دجله سیاه، هار و حمله ور و فرات سرخ، مرز کین و مرگ در اشغال «خصومت جاری» و ...
در پیرامونش، جز اجساد گرمی که در خون خویش خفته اند، کسی از او دفاع نمی کند. همچون تندیس غربت و تنهایی و رنج، از موج خون، در صحرا، قامت کشیده و همچنان، بر رهگذر تاریخ ایستاده است.

نه باز می گردد،
که : به کجا؟
نه پیش می رود،
که : چگونه؟
نه می جنگد،
که : با چه؟
نه سخن می گوید،
که : با که؟
و نه می نشیند،
که : هرگز !

ایستاده است و تمامی جهادش اینکه ... نیفتد
همچون سندانی در زیر ضربه های دشمن و دوست، در زیر چکش تمامی خداوندان سه گانه زمین(خسرو و دهگان و موبد – زور و زر و تزویر – سیاست و اقتصاد و مذهب)، در طول تاریخ، از آدم تا ... خودش! به سیمای شگفتش دوباره چشم می دوزم، در نگاه این بنده خویش می نگرد، خاموش و آشنا؛ با نگاهی که جز غم نیست. همچنان ساکت می ماند.
نمی توانم تحمل کنم؛سنگین است؛ تمامی «بودن»م را در خود می شکند و خرد می کند. می گریزم. اما می ترسم تنها بمانم، تنها با خودم، تحمل خویش نیز سخت شرم آور و شکنجه آمیز است. به کوچه می گریزم، تا در سیاهی جمعیت گم شوم. در هیاهوی شهر، صدای سرزنش خویش را نشنوم.
خلق بسیاری انبوه شده اند و شهر، آشفته و پرخروش می گرید، عربده ها و ضجه ها و عَلم و عَماری و «صلیب جریده» و تیغ و زنجیری که دیوانه وار بر سر و روی و پشت و پهلوی خود می زنند، و مردانی با رداهای بلند و....... د
عمامه پیغمبر بر سر و....... آه ! ... باز همان چهره های تکراری تاریخ! غمگین و سیاه پوش، همه جا پیشاپیش خلایق!
تنها و آواره به هر سو می دوم، گوشه آستین این را می گیرم، دامن ردای او را می چســــبم، می پرسم، با تمام نیــــــــاز می پرسم؛ غرقه در اشک و درد: «این مرد کیست»؟ «دردش چیست»؟ این تنها وارث تاریخ انسان، وارث پرچم سرخ زمان، تنها چرا؟ چه کرده است؟ چه کشیده است؟ به من بگویید: نامش چیست؟
هیچ کس پاسخم را نمی گوید!
پیش چشمم را پرده ای از اشک پوشیده است
*  برگرفته از کتابِ «حسین؛ وارث آدم»

پ.ن: به اینترنت دسترسی آنچنانی ندارم و فقط بابت قولی که دادم میام و این مطالب رو پابلیش میکنم فردا چون اصلا به نت دسترسی نداشتم از این اینترنت زاقارت استفاده کردم و این مطلب رو اینجا بیارم که امشب بدجوری حالم مثل این نوشته دکتر است. خدایش زنده داردش که زیبا گفته است.

یه صنوبر «داود ناقور»

یه صنوبر لب یک آب
قد کشیده  قد آفتاب

روی پاهاش بوسه ماه
روی شونش سر مهتاب

چند تا قمری هراسون
بودن از طوفان گریزون

توی قلبش خونه کردن
شد صنوبر جون پناشون

باد نامرد بی امون بود
قمریا هم تشنشون بود

برای چیکه آبی
به صنوبر چشمشون بود

دید که  برکه رفته تو خواب
شاخه اش و زد به دل آب

چند تا قطره روی یک برگ
واسه قمری آی بی تاب

یهو پیچید باد ولگرد
دور شاخه مثل یک درد

شاخه می شکست و انگار
از تن افتاد دست یک مرد

همه شاخه ها شدند خرد
قامتش هم تاب نیاورد

رو زمین شکست و  طوفان
قمری ها رو با خودش برد

یکی داد و یکی بیداد
قصه شونم نرفته از یاد

بوده مردی از صنوبر
بود نامردی ام از باد


داود ناقور

پ.ن: دیروز به دلیل عدم دسترسی به اینترنت نتونستم مطلبی بذارم این ترانه زیبا هم به خاطر روز تاسوعا تقدیم به خدای احساس، حضرت عباس.

داغ جوان «ایرج میرزا»

رسم است هر که داغ جوان دید، دوستان
رأفت برند حالت آن داغ‌دیده را
یک‌ دوست زیر بازوی او گیرد از وفا
و آن یک ز چهره پاک کند اشک دیده را
القصه هرکسی به طریقی ز روی مهر
تسکین دهد مصیبتِ بر وی رسیده را
آیا که داد تسلیتِ خاطرِ حسین
چون دید نعشِ اکبرِ در خون طپیده را؟
آیا که غمگساری و انده‌بری نمود
لیلای داغ‌دیده و زحمت‌کشیده را؟
بعد از پسر دل پدر آماج تیر شد
آتش زدند لانه مرغِ پریده را

 ایرج میرزا

پ.ن : تعجب نکنید ایرج میرزا کم شعر برای واقعه کربلا نگفته است اما این یکی رو من بیشتر از بقیه دوست دارم و دوسش دارم. یه جورایی زیادی برای من خودمانی است و چقدر سعادت خوبی دارم که هم اسم با جوان اول کربلا هستم و این خوشبختی بزرگی است و دوستش دارم. این روزها همه کسانی که اسمهای عاشورایی دارند از همه خوشبخت ترند، حسین، زینب، اکبر، اصغر، حبیب، رقیه، سجاد، عباس، ابوالفضل و .....

خوش به سعادت همگی.

یه زمونی سروده بودم:

الله اکبر آهنگ شب ماست
یا حسین یا حسین ورد لب ماست

با شبای بدر و خیبر خفته ایم
با باکری یا حسین گفته ایم

حیف که نمیشه همشو منتشر کنم اما این بیتش رو خیلی دوس دارم.

گریه کن

«ازدیده به جای اشک خون می آید

دل خون شده، از دیده یرون می آید

دل خون شد از این غصه که قصه عشق

می دید که آهنگ جنون می آید»

«دکتر علی شریعتی»

گریه کن بر این غریبی

واسه چشم تر بی بی

روانه شو ای اشک من

در غم پسر بی بی

" مادرم غریبی چه سخته

وقتی که تک و تنها هستم

به چشمای تر دخترم

چه سخته که چشمامو بستم

دلم گرفته از این زمین

هوای آسمونُ دارم

بیا و بازدستامو بگیر

هوای آقاجونُ دارم"

گریه کن ای دل صادق

برای غربت عاشق

اشک بریز ای من بی کس

بر سر بغض شقایق

ببار ای ابر ترانه

جاری تر شو ای اشک غم

روضه بخوان ای پوپکم

گریه کن بر غم خاتم

" خواهرم ساعت رفتنه

موعد از هم دل کندنه

واسه وداعم گریه نکن

این سفر سرنوشت منه

داره غربتم به سر میاد

میرم که خیلی منتظرم

از نامردمیها خسته ام  

باید از این غمکده برم"

گریه کن گریه کن بر عشق

بر غم و ماتم مولا

گریه کن گریه کن بر خون

برای نوگل زهرا

اکبر یارمحمدی

پ.ن: این بار ترانه ای رو که سه سال پیش نوشته بودم رو اینجا میارم البته سه ماه پیش نیز یکی دیگه نوشته بودم اما خب نمیشه منتشرش کرد.

نوحه خوان «عمران صلاحی»

بادها
نوحه‌خوان
بیدها
دسته زنجیرزن
لاله‌ها
سینه‌زنانِ حرمِ باغچه
*
بادها
در جنون
بیدها
واژگون
لاله‌ها
غرق خون
*
خیمه خورشید سوخت
برگ‌ها
گریه‌کنان ریختند
آسمان
کرده به تن پیرهن تعزیه
طبل عزا را بنواز ای فلک...


عمران صلاحی


پ.ن:

با اینکه این روزها از حال خودم غریبم ولی باز مینویسم.

انار شب یلدا

امسال چهارمینی سالی است که شب یلدا رو دور از خانه و به یه نوعی در راه هستم و باز مسافرم با اینکه حال و روز مناسبی برای نوشتن از این شب ندارم اما برای اینکه حرفی گفته باشیم چند تا عکس زیبا از انار و مشتقاتش در اینجا به همراه یه بیت از حضرت حافظ که به نیت این شب گرفتم را برایتان می آورم امیدوارم که یلدایتان سبز و سرفراز باشد.

به ملازمان سلطان که رساند این دعا را
که به شکر پادشاهی ز نظر مران گدا را

ز رقیب دیو سیرت به خدای خود پناهم
مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

مژه سیاهت ار کرد به خون ما اشارت
ز فریب او بیندیش و غلط مکن نگارا

دل عالمی بسوزی چو عذار برفروزی
تو از این چه سود داری که نمی‌کنی مدارا

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنایان بنوازد آشنا را

چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی
دل و جان فدای رویت بنما عذار ما را

به خدا که جرعه‌ای ده تو به حافظ سحرخیز
که دعای صبحگاهی اثری کند شما را

حضرت حافظ

باز هم «رسول نجفیان»

باز هم ذوالجناح می آید
تک و تنها ز سوی دشت نبرد
بر تنش تیرها نشسته فزون
بی خبر از خود و ز خود دلخون
می کشد شیهه از گلو بیرون
اسب مردان همیشه در آخر
بی سوار از نبرد می آید

رسول نجفیان

پی نوشت: گفتم که هنوز عاشورایی هستم این روزها و تا عاشورا این روند ادامه دارد.

آزاده بود مثل مولایش حسین

بازگشت همه به سوی اوست

مرجع عالیقدر حضرت آیت الله حسینعلی منتظری (دامت ظله) دار فانی را وداع گفت.

خبر یه خط بود و هیچ حرفی نداشت باورش برایم سخت بود اما چه میشه گفت وقتی پشت سرم هم اس ام اس میاد و تلفنها به صدا در اومدند که بله پیر سبزمان به آسمان رفت.

آزاده زیست چون مولایش حسین و با آزادگی در ایام سوگواری مولایش پر کشید. در برابر این مرد بزرگوار مگر چه می شود گفت مردی که ایستاد و با ایستادگیش بر همه جوانان یاد داد که در برابر ظلم نباید سکوت کرد. نباید حقیقت را هیچگاه فدای مصلحت کرد در زمانی که می توانست با سکوتش بر تخت قدرت تکیه کند با اعتراضش نسبت به ظلم برای ابد خود را آزاد کرد و در برابر ستم روا نداشت که سکوت کند که مردان بزرگ با فریادشان اعتبار ستمگران را بر باد می دهند و پیر سبزمان چنین بود.

دیگر چه می توان گفت. وقتی با شنیدن خبر رفتنش چشام تر شدند و نتوانستم از غم حرفی بزنم. سکوت در این زمان بی معنی است پیر سبزمان رفته است و هم اینک باید برای آخرین بار باید با شکوه سبزمان با این مرد آزاده وداع کنیم.

با هزار حنجره سبز از عشق«افشین سرفراز»

آن سوی مرزهای از خود گذشتن
از کوچه های مهبط وحی
برخاک خاستگاه کبیر می گذشتند
با صلابت کوهی در گامهایشان
با قواره ی دستها
تا نهایت معراج
که خروش عاصی دریاها بود
و
حضور آذرخش بر سینه ی شب
با صداقت هزار آینه
با هزار حنجره
- سبز از عشق -
روشن تر از آفتاب
می خواندند:
«درخت را برای جنگل می خواهیم و شقایق را،
برای تغزل سرودی سرخ
در گوشهای سنگی کوه»
شکفته برلب سرود فتح
هجوم سنگپاره
و آخته خنجر خونین خصم را
تاب آوردند
بی آن که بخواهند
حتی
گلی
با نامشان بروید
آری!
مظلومانه سوختند
فرو افتادند
تا با یاد نامشان
هر شام
ستاره ای بدرخشید

افشین سرفراز

پی نوشت: گفتم که هنوز زبان شعر نمرده است در این شبهای مقدس باید یادی از شهدای این سرزمین مقدس کرد چه اونهایی که سالها پیش رفتند و چه اونها که .... هنوز عاشقانه رفتند ببخشید که نمیشه بیشتر از این گفت.

خوشا از نی «قیصر امین پور»

خوشا از دل نم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
خوشا زان عشقبازان یاد کردن
زبان را زخمه فریاد کردن
خوشا از نی، خوشا از سر سرودن
خوشا نی‌نامه‌ای دیگر سرودن
نوای نی‌، نوایی آتشین است
بگو از سر بگیرد، دل‌نشین است
نوای نی نوای بی‌نوایی‌ست
هوای ناله‌هایش نینوایی‌ست
نوای نی دوای هر دل تنگ
شفای خواب گل، بیماری سنگ
قلم تصویر جانکاهی‌ست از نی
علم تمثیل کوتاهی‌ست از نی
خدا چون دست بر لوح و قلم زد
سرِ او را به خط نی رقم زد
دل نی ناله‌ها دارد از آن روز
از آن روز است نی را ناله پرسوز
چه رفت آن روز در اندیشه نی
که این‌سان شد پریشان بیشه نی؟
سری سرمست شور و بی‌قراری
چو مجنون در هوای نی‌سواری
پر از عشق نیستان سینه او
غم غربت غم دیرینه او
غم نی بند بند پیکر اوست
هوای آن نیستان در سر اوست
دلش را با غریبی، آشنایی‌ست
به هم اعضای او، وصل از جدایی‌ست
سرش بر نی، تنش در قعر گودال
ادب را گه الف گردیده، گه دال
ره نی پیچ و خم بسیار دارد
نوایش زیر و بم بسیار دارد
سری بر نیزه‌ای، منزل به منزل
به همراهش هزاران کاروان دل
چگونه پا ز گل بردارد اشتر
که با خود باری از سر دارد اشتر؟
گران باری به محمل بود بر نی
نه از سر، باری از دل بود بر نی
چو از جان پیش پای عشق سر داد
سرش بر نی نوای عشق سر داد
به روی نیزه و شیرین زبانی!
عجب نبود ز نی شکر فشانی
اگر نی پرده‌ای دیگر بخواند
نیستان را به آتش می‌کشاند
سزد گر چشم‌ها در خون نشینند
چو دریا را به روی نیزه بینند
شگفتا بی‌سر و سامانی عشق!
به روی نیزه سرگردانی عشق!
ز دست عشق در عالم هیاهوست
تمام فتنه‌ها زیر سر اوست

قیصر امین پور

پی نوشت: سعی میکنم به قولم عمل کنم و هر روز عاشورایی باشم. این شعر قیصر فوق العاده است. مطمئنا شعرهای نابی رو انتخاب خواهم کرد که کمتر شنیده شده اند.

هوای نینوا «استاد شهریار»

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبه جدش به اشکی شست دست
مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین

میبرد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش روراه دیار نیستی کافیش نیست
اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

بسکه محمل ها رود منزل به منزل با شتاب
کس نمی ‌داند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند
تا بجائی که کفن از بوریا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سر غیب
ورنه این بی ‌حرمتی ها کی روا دارد حسین

سروران ، ‌پروانگان شمع رخسارش ولی
چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به تاج زین نهاده راه ‌پیمای عراق
می ‌نمید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی
خون به دل از کوفیان بی‌ وفا دارد حسین

دشمنانش بی‌ امان و دوستانش بی ‌وفا
با کدامین سر کند مشکل دو تا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست
هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می ‌کند
عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می ‌بندد به روی اهل بیت
داوری بین با چه قومی بی ‌حیا دارد حسین

بعد ازینش صحنه ‌ها و پرده ‌ها اشکست و خون
دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه ‌ئی
گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا
جای نفرین هم بلب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار
کاندرین گوشه عزایی بی ‌ریا دارد حسین

استاد شهریار

پی نوشت: فعلا که به سکوت دچارم ولی خب زبان شعر را که از ما نگرفتند سعی میکنم تا عاشورا هر روز یک مطلب عاشورایی نقل کنم.

روضه

خوش به سعادت‌تون که می‌رین روضه، جاتون وسط بهشته، ما که دنیامون شده آخرت یزید. کیه ما رو ببره روضه؟ آقا مجید تو رو چه به روضه، روضه خودتی، گریه‌کن نداری، وگرنه خودت مصیبتی، دلت کربلاس!آخ که چقدر دشمن داری خدا، دوستاتم که ماییم، یه مشت عاجز علیل ناقص عقل که در حق‌شون دشمنی کردی.

دیالوگ مجید با نقش آفرینی بهروز وثوقی در سوته دلان.

آخ که این روزها چقدر دلم سوته دلان رو می خواد. چه شاهکاری ساخته زنده یاد علی حاتمی. این تیکه اش رو بی نهایت دوس دارم.

ناصرخان بازم می بره

امروز 23 آذر ماه است 61 سال پیش پسری به دنیا آمد که بعدها همگی فقط به اسم ناصر خان شناختند نه سلطان بود و نه ژنرال و افتخارش هم همین بود که فقط با ناصرخان صداش می کردند.

ناصر خان حجازی که بهترین دروازه بان همیشه ادوار فوتبال ایران است  و از پدری که اهل تبریز بود در فوتبال ایران سوپر ستاره شد اما بر خلاف بقیه دوستان و همبازیانش که از تحصیلات بالایی برخوردار نبودند او با راهیابی به دانشگاه توانست مدرک لیسانس خود را در رشته مترجمی زبان انگلیسی را اخذ کند و نشان دهد که به لحاظ درک و شعور هنوز هم از اکثر فوتبالیستهای ایرانی بالاتر قرار دارد.

میخواستم امروز برایش به خاطر شصت و یک سالگیش یادداشتی بنویسم اما خواندن این خبر یک جورایی ناامیدم کرد و نتوانستم برای کسی که معنای واقعی آبی بودن را بهم یاد داد تبریکی بنویسم.

میدونم که ناصرخان باز هم میجنگد و ناامید نمیشود. مثل تموم اون روزها و سالهایی که مجبور کردند از ایران بره و در بنگلادش مربیگری کنه و با شکست دادن پرسپولیس نشون بده که لیاقتش از خیلیا که ادعا و کبکبه سلطانیشون همه جا رو پر کرده بود بیشتره.

ناصرخان باز می بره حتی اگه با ناجوانمردی بعد از کسب نائب قهرمانی آسیا از استقلال خانه خودش بیرونش کردند در حالی که هنوز بعد از دوازده سال هیچ مربی ایرانی به فینال باشگاههای آسیا نرفته است.

خیلی حرفها همیشه پشت ناصرخان بوده است اما حداقل فوتبال ناصرخان برخلاف خیلیا که یه لشکر به دنبالشان می اندازند پاکتر بوده است و پاکی فوتبال رو به اوباش گری و مرید و مرادی و ژنرال بازی و سرباز بازی آلوده نکرده است.

ناصرخان سر تولد شصت و یک سالگیش کادوی تولد گرفته و اونم سرطان ریه است اما مطمئنا باز هم در مقابل این عقاب پنجه طلایی مغلوب میشه.

راستی هنوز تو بین فوتبالیستها قدیم و جدید کسی مثل ناصر خان خوش تیک و شیک پوش به میدان اومده؟ یه جنتلمن واقعی که شعورش از خیلیا در این فوتبال کثیف بالاتر است.

امیدوارم و از خدا هم میخوام که ناصرخان اینبار سلطان رو هم ببره و مغلوبش کنه و همانطوری که سالها شادی بخش فوتبالیها و الاخصوص آبیها بوده بازم با شادی پیروزیش رو جشن بگیریم.

از همه دوستان فوتبال دوست و فوتبال شناس میخوام که برای سلامتی این مرد بزرگ دعا کنند.

آخرین خبرها از ناصر خان:

اسطوره دروازه‌بانی فوتبال ایران در بستر بیماری آشتیانی، انصاری و مجیدی بر بالین حجازی
آتیلا حجازی:برای شفای پدرم دعا کنید

گزارشی از بیمارستان کسری؛خدا کند همه چیز شایعه باشد