خونه پدری ...

خیلی از مطالب وبلاگم رو شبونه و از این خونه ای که دیگه روزهای آخری هست توش هستم رو نوشتم ...
سالها اینجت نوشتم ... سالها در این خونه پدری گیتار زدم و ترانه نوشتم و حالا که سالی دو سه بار میومدم برای دیدنش ... دیگه قرار نیست اینجا باشم ...
دیگه اینبار باید به راننده تاکسی فرودگاه باید آدرس جدید رو بدهم آدرسی که شاید سالها طول بکشد تا در خاطرم بماند ...
دیگه این خونه پدری بعد از 18 سال ازش جدا میشیم خونه ای که من چهار سال بود ازش جدا شده بودم ...
امشب با اتاقم وداع میکنم ... اتاقی که سالها باهاش خاطره داشتم ...
اما چه میشه کرد که این روزها عادت کردم که راحت دل بکنم ... حتی از آدما حتی از کسانی که زمانی دوستشان داشتم و هنوزم دارم اما باید دل کند  از این خونه و شاید یه روز از آدماش هم بتونم دل بکنم که قطعا اون روز روز آخر زندگیم است ...
بابا و مامان و خواهر و برادر نعمتی نیستند که کسی بتواند جایگزین آنها شود ... امروز وقتی مامان گفت با اینکه اومدن و موندنت کم بود اما خوبه که اومدی ... خیلی وقتها دلم براش تنگ میشه ... حتی اونقدر تنگ میشه که میگم بذار به موهام گیر بده ... اصن موهامو بلند میکنم که بهم گیر بده که یعنی هستم ... یعنی بازم دوسم داره ... اوتقد دوسم داره که دیگه بابت ازدواج نکردنم چیزی بهم نمیگه ... با اینکه آرزو داره عروسیم رو ببینه اما باز میگه هر چی تو بخوای و من چقد دوستشون دارم این دو تا عزیزم رو ...
بابا همیشه هوام رو داره همیشه کمکم میکنه ... اما این روزا که نیاز به کمک داره من نمیتونم براش کاری کنم و چقد این روزا برام حسرت انگیز هستند ... کاش فقط کاش کمی ... کمتر دیوانگی میکردم تا شاید این روزا مث بقیه آدم عاقلا میتونستم به بابا کمک کنم ...