کپی رایت ...

تو این چند ساله که تو شبکه های اجتماعی مشغول نوشتن بودم سعی میکردم به ندرت از کسی کپی کنم یا از کسی الگو برداری کنم هر چیزی که بوده نوشته ها و تفکر خودم بوده. تازگیا وقتی میبینم یه نوشته ای رو تو پلاس یا فیسبک منتشر میکنم و حتی سر از اس ام اس های مردم در میاره اولش خوشحالم و انرژی میگیرم اما بعد به خودم میگم چرا مردم ما برای اثبات هر حرفشون اون حرف رو به یه بزرگی می چسبونن و خیلی از حرفهای بدون سند خودشون رو به کوروش و دکتر شریعتی و انیشتین و دکتر حسابی و حسین پناهی و ... منتسب می کنند اما جملات یا نوشته های زیبای خودمون و نسل ما رو بدون منبع به این و اون میفرستند ...

درد بدیه و عملا حتی اندیشه رو هم می دزدیم بدون اینکه خودمون بدونیم

من ناراحت نمیشم کسی از مطالب این وبلاگ استفاده کنه اما خواهشا یه اسم بردن از منبع به نام زخمه واقعا جای دوری نمیره.

بیائید عادت بدیم خودمون رو که اندیشه هم صاحب داره و به صاحب فکر و نوشته و اندیشه احترام بگذاریم...