ادعا نمیکنم

خیلی وقتها که به گذشته بر میگردم و نگاه میکنم میبینم میتوانستم رفتار بهتری داشته باشم و میتوانستم به خیلیا اجازه ندم که وارد زندگیم بشن. بعضی از احساسها مزخرف هستند یعنی توهم عشق هستند و هیچی نیستند. در آستانه سی سالگی تازه فهمیدم آن چیزی که نه سال پیش باهاش درگیر بودم فقط یه حماقت محض یود که میخواستم همه رو پای غرورم قربانی کنم. به همین خاطر است که الان نه عاقلانه که سعی میکنم حداقل منطق زندگیم را بر اساس آنچیزی بنیان نهم که خودم میخوام نه خواسته دیگران.

اگه تا حالا ادعای عاشقی کردم ادعایی بیش نبود چون اصلا عشقی وجود نداشت. اون لحظه و اون زمان به یه حسی نیاز داشتم مث خوردن و خوابیدن و بس

اینا اعتراف نیست واقعیت زندگی است. باید با خیال راحت زندگی کرد بی دغدغه و با آرامش.

این ماه رمضان به خدا خیلی نزدیک شدم خیلی بهم امیدواری داد دلیلش این بود که این بار خودم میخواستم باهاش باشم چون ازش خواسته داشتم. به این واقعیت رسیدم که از عشق مجازی میشه به خدا رسید. نمیخوام ادعا کنم که اگه ادعا کنم عقوبتش را خواهم دید اما مطمئنم که دیر یا زود به خواسته ای که از خدا داشتم خواهم رسید. سالها قبل هم ازش خواسته داشتم و بهش وقتی نرسیدم بعدها بهم نشون داد که چه لطفی در حقم کرده است. الان هم حالم اینگونه است.

میدونم اینجا رو خیلیا میان و میخونن و ساکت رد میشن اما دوست دارم از این به بعد حتی فحش هم میدین بدین و برین. بی تفاوت نگذرین.

راستی خدا جون نه بهشت رو باور دارم و نه جهنمت را به دلیل اینکه اگه اینا رو باور داشتم تورو به خاطر پاداش بهشتت و دوری عذاب جهنمت میخواستم وقتی که اینا رو باور ندارم پس خودت رو به خاطر خودت و خودم که جزیی از وجودتت هستم میخوامت. اگه اینو نمیگفتم شاید بگن لال از دنیا رفتم.

خیلی مخلصتم اوس کریم