می بلاگم پس هستم

از مهر ماه سال 82 شروع به وبلاگ نوشتن در پرشین بلاگ کردم. وبلاگی که توش از دلتنگیام مینوشتم اما نمیدونم چی شد که یهو اونجا رو حذف کردم و از آذر ماه به بلاگ اسکای نقل مکان کردم و این همه سال اینجا موندگار شدم. اما از اردیبهشت 83 بنا به دلایلی آرشیو قبلی را پاک کردم و روال دیگه ای پی گرفتم تا به اینجا رسیدم که کم و بیش الان روزی 200، 300 تا بازدید کننده دارم. برام خیلی مهم نبود که مطالبم چقدر بازدید کننده داره مهم این بود که من از نوشته های خودم اینجا استفاده میکردم. یه زمانی شاعر بودم یه زمانی منتقد فوتبال یه روزی منتقد سینما و موسیقی. مقاله های سلامتی و هر چی که فکرش رو بکنید در این وبلاگ نوشتم و امروز 31 آگوست روز وبلاگ نویسی است و 16 شهریور هم روز وبلاگ نویسی فارسی. و همین امروز بهانه ای شد تا بتوانم باز اینجا یک چیزی بنویسم.

متعقدم هر کسی باید وبلاگی داشته باشد تا بهتر بشود آن را شناخت. وقتی یه نفر وبلاگ مینویسد یعنی خیلی اعتماد به نفس بالا دارد و اگر با اسم واقعی مینویسید یعنی آخر اعتماد بنفس است. این وبلاگ به آدم انرژی خوبی میدهد. امروز روز ما بلاگرهاست . ماها که وجودمون با وبلاگمان است و وبلاگمان را مث فرزندانمان دوس داریم. این زخمه پسر خوب من است که خیلی وقتها همراهم بوده است. امیدوارم روزی برسه که بتوانم بعضی از مطالب دوست داشتنی رو که هیدن کردم تا دوباره پابلیشش کنم تا دوباره آزادانهو راحت اینجا بنویسم بی هیچ واهمه و دغدغه.

به امید آزادی بیشتر تا بیشتر بنویسم و راحت بنویسم.