اردیبهشت خوب من

این دومین باری بود که دور از خانواده تولدم رو جشن میگرفتم. سال گذشته تنها بودم اما امسال اونقدر دور و برم دوستان بودند که واقعا نمیدونم چی بگم. سال گذشته تو فیس بوک دوستان زیادی بهم تبریک نگفتند اما امسال دیگه آمارش از دستم در رفت. دروغ چرا، بیست و نه سالگی برام زیاد سال خوبی نبود. اما وقتی که تموم شد خوب بود. امسال اصلا اردیبهشت یه حال و هوای دیگه ای برام داشت. خوشحالم که دوستان خوبی دارم بهتر از گل. باید زودتر مینوشتم اما از بس درگیر کار و عوض کردن خونه هستم که فرصت نکردم به اینجا یه سری بزنم. این زخمه رو هم مث یه بچه یتیم ول کردم به امون خدا. هفت سال پیش همین جا شروع به نوشتن کردم و از 83 با نام زخمه نوشتم و زخمه من هم هفت ساله شد. واقعا هفت سال باهام بوده خیلیا اومدن و رفتن اما این پسر دوست داشتنی من هنوز است و دوستش دارم.

امسال دو تا کادوی عجیب و زیبا گرفتم که هنوزم ذوق مرگشون شدم و اونم عروسکهای کلاه قرمزی و پسرخاله است. هنوز باور دارم که تو بیست و نه سالگی کودک درونم سرزنده و بازیگوش است .طوری که با دیدن این دو تا از خوشحالی نمیدونستم چیکار کنم. با اینکه شب تولدم یکی تا حدودی ازم حالگیری کرد اما از دوستان خوبم که برام کلی مرام گذاشتن سپاسگزارم که اینگونه شادم کردند. خدایا این اردیبهشت 90 عجب اردیبهشت خوبیه. کاش تا آخر اسفند اردیبهشت بمونه. هنوز کودکیم رو دوست دارم. با اینکه دیگه خیلی وقته زادگاهم رو فراموش کردم و به این غربت عادت کردم و خودم رو جزئی از اون میدونم اما هنوز کودکیم را خاطر است و دوستش دارم.

حالا دیگه گیتارم تنها نیست و تو خونه جدیدم دو تا یار خوب هم بهم اضافه شدن که هنوز دلگرم باشم که اگه تنهام هنوز هم خدا است و هنوزم خود خدا کنارم است و وجود دارد و هوامو داره و اینا همش یه نشانه است که ناشکری نکنم و صبور باشم که در پی هر سختی آسایش و آرامشی هم است.