نقد و نسیه

گویند بهشت و حور و کوثر باشد

جوی می و شیر و شهد و شکر باشد

پر کن قدح باده و بر دستم نه

نقدی ز هزار نسیه خوشتر باشد

خوبه که وقتی از خیلی چیزها خسته میشی خیامی هم است که حالت را خوش کند این رباعی زیبایش از صبح که بیدار شدم حالم را خوش کرده است در حد المپیک.

من حافظ را دوست دارم به شاملو احترام میگذارم فروغ برایم عزیز است اما با همه اینها خیام یه چیز دیگه است. هر بار که هر رباعی ازش میخوانم یک چیز جدیدی پیدا میکنم.

این رباعی هم الان به چشمم خورد که بی ارتباط با بالایی نیست:

خیام اگر ز باده مستی خوش باش

با ماهرخی اگر نشستی خوش باش

چون عاقبت کار جهان نیستی است

انگار که نیستی چو هستی خوش باش

البته امیدوارم بعضی از دوستان نیان منو متهم به نهیلیسم و پوچ گرایی متهم کنند. بهرحال ترجیح میدم برداشتهای خودم را از خیام داشته باشم تا مثل بعضی از مدعیان دین تکفیرش کنم.