ترانه ممنوعه

یه ترانه نوشتم که نمی تونم منتشرش کنم. درام از این همه خفقان می میرم. یه ترانه واسه امام حسین نوشتم و سه سال پیش گفتن مجوز نیمشه داد. واسه فاطمه زهرا نوشتم و گفتن اینم نمیشه. از چاه مولا نوشتم گفتن که اصلا حرفش رو نزن. اما از زیر دستشون در رفت و به آزادی مجوز دادند و جایی که نوشته بودم:

تو قفس واژه به واژه میمیره
باز مرغ عشقی به سکوت اسیره
هوای این شهر غم بار و تاریکه
این کوچه بن بست ساکت و باریکه
 

گفتن آفرین، بهترین تیکه ترانه ات همین است.

سال گذشته از عاشورا نوشتم اما فقط این بیتش رو می تونم منتشر کنم:

الله اکبر آهنگ شب ماست

یا حسین یا حسین ورد لب ماست

با شبای بدر و خیبر خفته ایم
با باکری یا حسین گفته ایم

برای سردار باکری نوشتم و گفتن که نمیشه.

از سال 81 به «نه» و «نمیشه» و «نمیتونم» عادت کردم دیگه از هر چی واژه منفی بدم میاد. دیگه سراغ ترانه نیمیرم آخه میگن ممنوعه باید خط قرمزها رو رعایت کرد و من هم که هیچ خط قرمزی رو نمیشناسم . من از هر چی که به رنگ قرمزه بدم میاد. قرمز یعنی خطر یعنی نرو جلو. از بچیگ از آژیر قرمز بدم میومد و بازم بدم میاد.

هم نفس تا رهایی از قفس
از هجوم سایه ها هم نترس
نگو از سیاهی، به سر میشه
شب دلواپسی، سحر میشه

پرم از واژه های ممنوعه. پرم از ترانه های خط شکن. اما نمیدانم چرا نمیشه نوشت و گفت و خوند.

از کوچ شبانه تا غم بامداد
قصه به یاد قلندر افتاد

بهای آزادی ، دیار مرگ
باز گوله گوله بارون تگرگ   

عشق و خدا و نور، تو یه پستو
کی می دونه این  پیام شاملو

آی شبونه های چله نشین
روزگار غریبی ست نازنین

اینان واژه هایی هستند که نمیشود خواند و نمیشود گفت و سرود.

و کلام آخر:

دیو شب دهنت رو واسه ترانه بسته 
بغضی از سکوت  به اون  حنجره ات شکسته