باران شهریار

این غزل زیبا را در سالگرد درگذشت شاعر (میخواستم یه لقب دیگه ای هم بدم اما دیدم فقط لیاقت اسم شاعر همین جاست) محمد حسین شهریار را تقدیم به باران کوثری میکنم که این روزها به یک باره بذر امید را دوباره آب داد و تقدیم به رخشان بنی اعتمادی که اینگونه هنرمند بودن را به هنربندان یادآوری کرد:

قــمار عاشـــــقان بردی نـــــدارد از نـــداران پرس
کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

جوانی‌ها رجزخوانی و پیریها پشیمانی اســـــت
شب بدمستی و صبح خمار از میگساران پرس

تو کز چشـم و دل مــردم گریزانی چه میـــدانی
حدیث اشــک و آه من برو از باد و باران پرس

جهان ویران کند گر خود بنای تخت جمشید است
بــرو تاریـخ این دیر کهن از یـــادگـــاران پرس

سـلامــت آنسـوی قافســت و آزادی در آن وادی
شان منزل سیمرغ از شاهین شکاران پرس

به چشم مدعی جانان جمال خویــش ننماید
چراغ از اهل خلوت گیر و راز از رازداران پرس

استاد شهریار

باران جان، رخشان عزیز وقتی که نمیشود نوشت وقتی که نمیشود خواند از شما سپاسگزارم که هنوز یادآوری کردید که امید یعنی چه.

همیشه سبز و سرفراز باشید