... و اما زن تو بودی

زن عشق می کارد و کینه درو می کند....
دیه اش نصف دیه توست و مجازات زنایش با تو برابر...
می تواند تنها یک همسر داشته باشد و تو مختار به داشتن چهار همسر هستی....
برای ازدواجش در هر سنی ـاجازه ولی لازم است و تو هر زمانی بخواهی به لطف قانونگذار می توانی ازدواج کنی...
در محبسی به نام بکارت زندانی است و تو...
او کتک می خورد و تو محاکمه نمی شوی...
او می زاید و تو برای فرزندش نام انتخاب می کنی...
او درد می کشد و تو نگرانی که کودک دختر نباشد...
او بی خوابی می کشد و تو خواب حوریان بهشتی را می بینی...
او مادر می شود و همه جا می پرسند نام پدر....
و هر روز او متولد میشود؛ عاشق می شود؛ مادر می شود؛ پیر می شود و میمیرد...
و قرن هاست که او؛ عشق می کارد و کینه درو می کند چرا که در چین و شیارهای صورت مردش به جای گذشت زمان جوانی بر باد رفته اش را می بیند و در قدم های لرزان مردش؛ گام های شتابزده جوانی برای رفتن و درد های منقطع قلب مرد؛ سینه ای را به یاد می اورد که تهی از دل بوده و پیری مرد رفتن و فقط رفتن را در دل او زنده می کند...
و اینها همه کینه است که کاشته می شود در قلب مالامال از درد...!
و این, رنج است...
(دکتر علی شریعتی)

---

پی نوشت:

به خاطر این نوشته نزدیک بود یکی از بهترین دوستانم را از دست بدهم و برای همین تصمیم گرفتم تا نوشته های خودم را پاک کنم. از کسی هم ترسی ندارم و بابت فحشهایی که شنیدم این کار را نکردم فقط و فقط تنها به دلیل رفیق عزیزم این کار را کردم تا به خودم ثابت کنم که اکبر یارمحمدی حق ندارد موقع عصبانیت حرفی بزند یا باعث رنجش کسی شود. از بابت لحن هتاک و بی ادبانه ام از همه دوستان معذرت میخواهم.