سی روز، همین!

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا
کفرش همه ایمان شد تا باد چنین بادا
ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد
بازان سلیمان شد تا باد چنین بادا
یاری که دلم خستی در بر رخ ما بستی
هم خانه ی یاران شد تا باد چنین بادا
زان خشم دروغینش زان شیوه ی شیرینش
عالم شکرستان شد تا باد چنین بادا
شب رفت صبوح آمد غم رفت فتوح آمد
خورشید درخشان شد تا باد چنین بادا

عید آمد و عید آمد یاری که رمید آمد
عیدانه فراوان شد تا باد چنین بادا

 مولانا

بعد از سی روز باز تموم شد، این ماه رمضون از ماه رمضونهایی بود  که واقعا بهم چسبید و حال داد با اینکه به دلیل مسافرتهای مختلف چند روزی از روزه هام قضا شدند اما جای خوشحال دارم که امسال ماه رمضون برایم بسیار زیبا و دلنشین بود دلایلش بماند که شخصی  است و گفتنی نیست. حوادث نیک و خوبی رخ داد که به آینده امیدوار باشیم و سرزنده. حرفهایی شنیدم که برایم بسیار سودمند و دلنشین بود.

از حرف زدن و بحث کردن در این ماه بشدت گریزان بودم و با اینکه می توانستم با دلایل و منطق خودم هر کسی که دور و برم بود رو قانع کنم و سر جاش بنشونم اما اینکار رو نکردم.

بعضی ها هم بودند که میخواستند به نیت خودشون حال منو بگیرند چه با کامنتهاشون و چه با ایمیلهاشون ولی خب چه کنم که به اخلاق بسیار نیکوی خویش برگشتم که وارد مباحثه و جدل با کسی نشوم و حتی شده برخلاف میل و باطنم حرف طرف رو گوش دهم و سکوت کنم.

چند تا مطلب هم نوشتم که به موقع رو وبلاگ قرار می دهم. تو این چند وقته بعضی از دوستان عزیزم بهم خیلی لطف داشتند اما از اونجایی که دوست ندارم با اسم بردن از این دوستان و ابراز شادیم از این مصاحبت که بعدا تبدیل به یاس می شوم پس بی نام گذر می کنم. اما از همشون ممنونم.

عید امسال برای من بسیار شیرین بود بعد از چندین سال یه ماه رمضون سی روزه رو تجربه کردیم و شبهای قدرش هم به لحظه هایی گذشت که خدا بیشتر تو زندگیم جاری شد.

الان دیگه خوشحالم که اومدن و رفتن ماه رمضون برایم فرقی نمیکند چون دیگه همیشه سر سفره مهمانی یزدان مطلق نشستم. این ماه با تمام وجودم حس کردم که به غیر از او مطلقی وجود ندارد و آرامی غیر از یاد او در جهان هستی وجود ندارد. خرسندم که این سی روز خوب بودم و احساس زیبایی داشتم. این سی روز بهم نشون داد که یک «آری» از  بزرگترین امید زندگیم گرفتم که زین پس هر کدام از بندگانش مرا به «نه» مهمانی کرد ناخرسند نباشم و مایوس نگردم که یزدان خودش یعنی امید.

حس ترانه در وجودم دوباره جاری شده است اگر خستگی روزمره کار و تلاش آموختن برای رهسپاری و سعادت آینده رخصت دهد دوباره خواهم نوشت. تو این سی روز حس آموختن و یادگیری زیادی کسب کردم دوس دارم باز بیاموزم احساس میکنم که هنوز نادانم و هیچ نمیدانم و خدا را شاکرم که چنین شوری را در من برانگیخته است.

این چند خط احساس من برای این سی روز بود که امروز را عید بود و تفکر بر این چیزی که گذشت.

این عید را بر همه عاشقان حضرت عشق تبریک میگویم ، باشد که همگی خود را در او دریابیم.