گوشی رو بذار

یه روزی یکی از عزیزانم با حالتی دلخوری بهم گفتی تو وقتی میری چرا خداحافظی نمیکنی؟ بهش گفتم من کسانی رو که دوس دارم نیمتونم باهاشون خداحافظی کنم و همیشه از لفظ «تا بعد» «به امید دیدار» و یا «گوشی رو بذار بگو خدانگهدار» استفاده میکنم. به همین خاطر است تو مناسباتم شاید چند نفری باشند که اینگونه رفتار میکنم و اینم هم به دلیل دوست داشتن زیاد است.

آره عزیزم اگه در مقابل «bye» نوشتن تو میگم «تا بعد» دلخور نشو. واسه اینه که دوستت دارم و نمیخوام خداحافظی کنم و دیگه نبینمت یا صدات رو نشنوم.

همین

راستی این روزها هم حضرت حافظ با ما بدفرم سر دوستی دارد. از یه فال فروشی  یه فالی گرفتم و اینگونه اومد:

بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی
می‌خواند دوش درس مقامات معنوی
یعنی بیا که آتش موسی نمود گل
تا از درخت نکته توحید بشنوی
مرغان باغ قافیه سنجند و بذله گوی
تا خواجه می خورد به غزل‌های پهلوی
جمشید جز حکایت جام از جهان نبرد
زنهار دل مبند بر اسباب دنیوی
این قصه عجب شنو از بخت واژگون
ما را بکشت یار به انفاس عیسوی
خوش وقت بوریا و گدایی و خواب امن
کاین عیش نیست درخور اورنگ خسروی
چشمت به غمزه خانه مردم خراب کرد
مخموریت مباد که خوش مست می‌روی
دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر
کای نور چشم من بجز از کشته ندروی
ساقی مگر وظیفه حافظ زیاده داد
که آشفته گشت طره دستار مولوی 

تو توضیحش یه چیز جالبی دیدم که خیلی بهم حال داد:«فکر می کنی که بیش از حد خویش در زندگانی خود متحمل سختی و مکافات روزگار شده ای لی اینطور هم نیست زیرا خداوند هر کس را به حد توانش امتحان میکند» اینش برام خیلی دلچسب بود با بقیه هم کار نداشته باشید که گفتنی نیست.

دیگه عرض خاصی نیست جر اینکه «پنجره رو ببند و بگو خدا نگهدار»