نشونه

انگار این مدت که زیادی چرت و پرت نوشتم بعضی از دوستان از دستم شاکی هستند خود چیکار کنم دست خودم نیست از یک طرف به این وبلاگ معتادم از طرفی هم قادر نیستم هر حرفی رو بزنم. امروز بعد از ظهر نصف و نیمه میخواستم یه چرتکی بزنم اما مگه گرما میذاره. تا اینکه کامپیوتر رو روشن کردم و یه کم فیلم ببینم که دیدم حالش رو ندارم مطابق چند وقت گذشته داشتم کاست آرامین رو گوش میدادم تا اینکه آهنگ دریایش رو چند بار رو تکرار گذاشتم که بهم خیلی حال داد نا خود آگاه این ترانه رو تایپ کردم اولش میخواستم پاکش کنم اما دیدم انگار زیادی بد از آب در نیومده است. حکایتش هم همین عکسی است که این بالا می بینید.

حکایت این حلقه برمی گرده به تابستون 81 اون سال بنا به دلایلی ما گوشهایمان به مدت چهار سال وحشتناک دراز شد البته در طول اون چهار گاه و بیگاه این گوشهایمان کار دستمان میداد یا کوتاه میشد یا بازم طبق روالش درازتر از قبل میشد تا اینکه در تابستان 85 این دندون لق رو با رعایت تمامی مسائل بهداشتی از بیخ و بن کندیم و راحت شدیم اما از اونجایی که من خیلی وقتها بعضی از کارها رو ناقص انجام میدم نتونستم اون حلقه رو از خودم دور کنم به جاش اون رو به یکی از رفقا دادم و عوض اون یکی دیگه واسه خودم خریدم تا همین چند وقت پیش این حلقه در بین دست چپ و راستم در حال گردش بودم تا اینکه چند وقت پیش از اون هم مثل بقیه چیزهایی که زیاد عادت میکنم دلزده شدم اون رو هم به یکی دیگه دادم و خودم این حلقه کت و کلفت رو گرفتم و یکراست هم تو دست چپم چپوندم از حدود یک ماه پیش تا حالا دقیقا به صد و سی و هفت جواب پس دادم که جریان این حلقه چیه؟! البته هنوز خودمم فلسفه وجودیش رو نمیدونم چیه ولی در همین حد میدونم که تو دقایقی که برای وضو یا نماز از دستم درش میارم حس میکنم یه چیزی رو گم کردم انگار یه عضوی از بدنم شده و اگه نباشه عصبی میشم.

این ترانه هم منظور خاصی نداشتم و اصلا هم مربوط به اون چهار سال نمیشه چون پرونده اون چهار سال خیلی وقته که تموم شده اما از اونجایی که میدونم که دوباره اجازه بدم گوشهام دراز بشن ممکنه همین ترانه بر سرم میاد اینو نوشتم تا یادم بمونه که مواظب باشم گوشم دیگه دراز نشه. (ولی در گوشی پیش خودمون باشه خریتی هم عجب عالمی داره درست مثل اون ضرب المثل معروفی است که میفرماید:«عشق تپه ای است که هر خری از آن بالا می رود» یا به قول دوست بزرگوارمان جناب آقای رضا صادقی:« عشق تو دوره ما والله سر و ته نداره/ چیز به این بی ارزشی چهچه و به به نداره») با این همه یه ترانه دیگه هم تو این مدت نوشتم که بیشتر گویای حالم است اما از اونجایی که نمیخوام بیشتر از ماتم زده باشم فعلا برای انتشارش دست نگه داشتم.

یادش بخیر شش سال پیش که شروع به وبلاگ نوشتن کردم اول شعرامو می ذاشتم و چه حس و حال خوبی داشت اما الان به دیگه تو هر چیزی عالم الدهر شدیم و تو هر سوراخی یه چوبی دراز می کنیم و شرم و حیا هم نمیکنیم.

راستی این آهنگ «دریا» ساخته سارا نجفی رو هم پائین گذاشتم و می تونین گوش بدین خیلی آهنگ زیبا و دلنشینی است.  

از دوستانی که از من انتظار دارند حرفهایی رو اینجا بزنم که خیلیا با اسم مستعار هم جراتش رو ندارند معذرت میخوام که نمیتوانم خواسته های بر حقتان را بر آورده کنم. اینجا خبرگزاری نیست تا خبررسانی کنم من زخمه رو دوس دارم شاید تحمل از دست دادن خیلیا رو داشته باشم اما با این بچه شش ساله ام خو گرفته ام و دوری و فراقش برام ناممکن است.

نشونه

دارم به این حلقه عادت میکنم

از تو می ترسم که طاقت میکنم

آخ که یه روزی قبله گاهم بودی

امروز رو به مرگ عبادت می کنم

لعنت به این دل بی کس و کارم

بی مروت می گفت هواتُ دارم

با تموم دلخوشی و این نشون

ببین که بی تو یه حلقه بر دارم

آره سهم من از دستات همینه

تن پوش آخرم خاک زمینه

تو چه ساده به رویاهام خندیدی

رفتی تا چشات اشکامو نبینه

به این نشونه بی تو عادت کردم

باز خونه کرده تو دستای سردم

تو هم مثل غریبه ها راهی شو

خیالی هم نیست من یه کوه دردم

این روزا زندون من ترانه اس

سهم تو یه آغوش عاشقانه اس

من زخمامو به گیتار عادت میدم

باور کن ندیدنت یه بهونه اس

«اکبر یارمحمدی»