کاش

همین اول سال فرصتی دست داد با خودم باشم فرصتی که کم پیش می‌آید در این هیاهوی عظیم به فکر خود باشیم. از چهارشنبه سوری به این ور تصمیم گرفته بودم که به کسی سال نو را اس ام اس تبریک نگویم اما چه کنم که تا تحویل سال تعداد تبریکات رسیده زیاد بود و باز تصمیم گرفتم که اختصاصی برای هر کسی اس ام اس بفرستم اما اگر فقط یک جمله «عیدت مبارک» باشد اما با اسم برای هر کس فرستادم تا نشان دهم که امسال برای بقیه هم حداقل به اندازه یک اس ام اس تبریک ارزش قائلم. متاسفانه خیلی هم از این تک اس ام اس های اختصاصی به مقصد نرسیدند اما خرسندم که برای هیچ کس «sent to all» نکردم.

کاش به اندازه یک اس ام اس کوتاه برای هم ارزش قائل بودیم.

کاش به جای دیدن خانه افراد به دیدن‌شان  بسنده می‌کردیم.

کاش اینقدر که به سفره‌های رنگین این خانه و آن خانه اهمیت میدهیم به سفره دل این و آن چشم میدوختیم.

کاش در این سال جدید انسان‌تر میشدیم.

کاش ...

.

.

.

خیلی حرفها را باید گفت اما چه کنم که نمیشود گفت همیشه اول سال که میشود یاد این شعر قیصر بزرگوار میفتم که میگوید «کاش این زمانه زیر و رو شود...» اعتراف میکنم که دیگر برای خودم سنگ صبوری ندارم یعنی ترجیح میدهم دیگر حرفی نزنم دلتنگ نشوم به گذشته فکر نکنم به خاطراتم دلبسته نباشم. فرصتی برای بودن نیست پس بهتر است سنگ دل شد تا زندگی کرد. شاید این روزها قدر این حلقه‌ای را که دستم است بیشتر بدانم فرصتی برای دلتنگی نیست «خوشا به حال تکه سنگ ...»

این ترانه بوی نان نمی دهد
بوی حرف دیگران نمی دهد
سفره ی دلم دوباره باز شد
سفره ای که بوی نان نمی دهد
نامه ای که ساده وصمیمی است
بوی شعر و داستان نمی دهد :
... با سلام و آرزوی طول عمر
که زمانه این زمان نمی دهد
کاش این زمانه زیر و رو شود
روی خوش به ما نشان نمی دهد
یک وجب زمین برای باغچه
یک دریچه آسمان نمی دهد
وسعتی به قدر جای ما دو تن
گر زمین دهد ، زمان نمی دهد
فرصتی برای دوست داشتن
نوبتی به عاشقان نمی دهد
هیچ کس برایت از صمیم دل
دست دوستی تکان نمی دهد
هیچ کس به غیر ناسزا تو را
هدیه ای به رایگان نمی دهد
کس ز فرط های و هوی گرگ و میش
دل به هی هی شبان نمی دهد
جز دلت که قطره ای است بی کران
کس نشان ز بیکران نمی دهد
عشق نام بی نشانه است و کس
نام دیگری بدان نمی دهد
جز تو هیچ میزبان مهربان
نان و گل به میهمان نمی دهد
نا امیدم از زمین و از زمان
پاسخم نه این ، نه آن ... نمی دهد
پاره های این دل شکسته را
گریه هم دوباره جان نمی دهد
خواستم که با تو درد دل کنم
گریه ام ولی امان نمی دهد ...

قیصر امین پور