زمان، زمان است

 

شنبه صبح مثل اکثر وقتهایی که به گوگل ریدر سر میزنم تا از آپ شدن وبلاگهای دوستان مطلع شوم دیدم که وبلاگ آقای زمان با عنوان «آلبوم مترسک کلید خورد» آپ شده است خیلی خوشحال شدم که خوب است بالاخره آلبوم «زندونی» که از مدتها قبل خبرش رو داشتم با یک عنوان و نام دیگری قرار است شروع شود، اما با خواندن متن نوشته آقای زمان به اصطلاح کامپیوتریها هنگ کردم و فکر کردم که یک اشتباه تایپی است و بعید است آقای زمان به این راحتی صحبت از خداحافظی کنند تا شب دو سه بار دیگر سر زدم و باز همان نوشته بود و نظرهای دوستان که همگی گله و شکایت که چرا چنین اتفاقی باید بیفتد، آخر شب نتوانستم بخوابم پاشدم و با چشمانی خسته نظری خصوصی برای آقای زمان فرستادم (این جی میل هم بدموقع با من سر لج افتاده بود و لود نمیشد) و نظرم را به ایشان گفتم.

از دیروز این سوال بدجوری ذهنم را به خودش مشغول کرده است، آیا یک هنرمند مجاز است در مورد آینده فعالیت هنری خود به تنهایی تصمیم بگیرد؟

در وهله اول به آقای زمان حق میدهم که چنین کاری بکند به دو دلیل اساسی یکی اینکه ایشان صاحب این هنر هستند و همانطوری که روزی تصمیم گرفتند که وارد این عرصه بشوند یک روزی هم میتوانند با تصمیم قلبیشان از این عرصه خداحافظی کنند.

دلیل دومم هم به منش ایشان برمیگردد که دیگر تحمل اجبار را ندارند و نمیتوانند که بپذیرند کاری را بر اساس منویات ذهن خراب یک عده به دوستدارانشان عرضه کنند.

پرانتز باز – بعضی از دوستان بهم توصیه کردند که وارد بحث سیاسی و حکومتی نشوم به دلیل اینکه جوان هستم و نباید هر حرفی را بزنم اینکه این وبلاگها کنترل میشوند اینکه اگر فردا جایی استخدام شدم یا برای آینده شغلی و تحصیلیم باعث دردسر شود نباید در مورد آزادیها و اجبارها در این جامعه حرفی بزنم مبادا که این کنترل شود و پایم گیر باشد مبادا فردا مادرم بی پسر شود اینها توصیه های دوستان است اما .... – پرانتز بسته

به این دو دلیل به آقای زمان حق میدادم اما احساسم را باید چیکار میکردم من و امثال من که با صدای حسین زمان خاطره داشتیم چیکار باید بکنیم. ایشان صدایشان شبیه ستار بودو به این عنوان هم همیشه متهم بودند آیا منش ستار را هم داشت؟ خیر ایشان هیچوقت راه و روش آقای ستار و بقیه دوستان هنرمند خارج از کشور را نداشتند و یک هویت مستقل هنری برای خودشان داشتند که اگر اینگونه نبود نمیتوانستند با شش آلبوم در این موسیقی دوام بیاورند.  

اما نکته اساسی در مورد برخورد ایشان با مسائل روز کشور بود، آقای زمان در اوج مسابقه چاپلوسی و تملق که در تلویزیون برای فلسطین و هر مورد مذهبی رخ داده بود با دفاع جانانه از عبدالله نوری و تقبیح مونتاژ کنفرانس برلین این تریبون مهم را از دست دادند در حالی که دوستان همراه ایشان برای خودشان قیمت تعیین کردند و چارلی پاچلین را دلقک کردند و مشق عشق جوانان را با سرمشق بی خیالی و خیالی نیست آمیختند و آخر سر برای اثبات ادعای روشنفکریشان همسلکان آقای زمان را با طبل و سنج خیابان خوابها رسوای خاک خونین کردند در حالی که حسین زمان همان حسین زمان معترض باقی ماند. حسین زمانی که به بالاجبار با حکم دادگاه بازنشسته کردند و به تبعیدگاه فرستادند تا صدایش خاموش شود. تهمت سرداری و سپهسالاری به ایشان زدند و خودشان را دکتر لقب دادند دریغ از ذره ای مروت و جوانمردی.

من مخالف اتمام حسین زمان هستم و معتقدم اگر این خداحافظی باشد روزی برمیگردد، همانطوری که زیدان خداحافظی کرد و بعد برگشت و یک تنه تیمش را به فینال جام جهانی رساند یا کریم باقری که هفت سال پیش از تیم ملی دوری کرده بود اما اینبار با قدرتتر و با صلابت‌تر از پیش برگشته تا رهبر و لیدر تیم در راه جام جهانی باشد. شاید حسین زمان بعد از «مترسک» مدتی نباشد شاید این مدت هفت، هشت یا حتی ده سال باشد اما مطمئنم که دوباره برخواهد گشت به دلیل اینکه تو این چهار سالی که با ایشان بودم و آشنا شدم میدانم که ایشان هیچوقت سکوت را برای آرامش تحمل نخواهند کرد و باز در برابر خفقان و ظلم فریاد خواهند زد.

افشین سرفراز با اینکه از دوری آقای زمان گله‌مند بود و شخصیتی دارد که افراد خیلی کمی را می پسندد در مورد ایشان می‌گفت: اکثر قریب به اتفاق اهالی موسیقی و سینما افرادی حسود و مغرض هستند که تحمل پیشرفت همکارانشان را ندارند اما حسین زمان تنها هنرمندی است که حسادت در وجودش راهی ندارد.

با اینحال برخلاف سایر دوستان من عجله برای منصرف کردن آقای زمان نمی‌بینم و ترجیح میدهم که ایشان کار تولید «مترسک» را شروع کنند تا گذشت زمان برایمان روشن بسازد که آیا این کار آخرین کار ایشان خواهد بود یا نه؟ سعی کنیم با پیشنهادات و راهکارهای خود در بهتر شدن این آلبوم به ایشان کمک کنیم نه اینکه از الان آیه یاس بخوانیم که اگر حسین زمان نخواند چه خواهد شد.

با همه احترامی که برای سایر دوستان قائل هستم من مخالف صحبتهای اکثر این دوستان هستم که مخالف خداحافظی آقای زمان هستند، من به آقای زمان حق میدهم و طرف ایشان را دارم و بهتر است ایشان را تصمیمی که گرفتن تا برای آزادی خودشان را فدا کنند کمک کنیم. شاید این اتفاق باعث شود که شعر و موسیقی ما روند رو به پیشرفتی را در پیش بگیرد و از این حالت فرمالیته و کانالیزه شده در بیاید، یعنی چه که یک عده آدم که خودشان و افکارشان در زمان عهد بود سیر و سیاحت میکنند برای یک ملت 70 میلیون تصمیم بگیرند که چه موسیقی گوش بدهند، چه فیلمی ببیند، چه کتاب و مجله ای بخوانند.

در آخر هم کلام پربار دکتر شریعتی که فکر کنم مصداقش همین رفتار آقای زمان است را بیان میکنم:

خدایا؛ رحمتی کن تا ایمان، نام و نان برایم نیاورد، قوتم بخش تا نانم را و حتی نامم را در خطر ایمان افکنم، تا از آنها باشم که پول دنیا را می‌گیرند و برای دین کار می‌کنند، نه از آنها که پول دین! را میگیرند و برای دنیا کار می‌کنند.

آری دین ما دین آزادگی است و به پاس این پاسداشت این آزادگی توسط مهندس حسین زمان به احترامش تمام قد ایستاده و از او سپاسگزارم.