آقای عیاری از شما بعید بود!!!

سلام آقای کیانوش عیاری

خوبین؟ روزگار بر وفق مرادتان هست؟ میخواستم در این نوشته کوتاه چند کلامی با شما صحبت کنم و نکاتی رو خدمتتان عرض کنم.

دیشب مثل عادت همیشه دوشنبه شب نشستم تا سریال دیدنی «دکتر قریب» رو ببینم. این سریال چه به لحاظ ساخت و چه از لحاظ داستان یکی از بهترین سریالهای چند سال اخیر بوده. در این سریال هر بار نکات خاصی بوده که من همیشه به دقت به آن می‌پرداختم و یادداشت می‌کردم اما مساله ای که باعث شد تا اینبار این یادداشت را خطاب به شما بنویسم این بود که در برنامه دیشب توهین عجیبی به یکی از مشاهیر موسیقی این سرزمین شد که از شما بعید بود.

ماجرا از این قرار بود که در داستان فیلم مامان زری (همسر دکتر قریب) خواست که کاست ضبظ ماشین را عوض کند و نظر دکتر را خواست و دکتر قریب هم گفت که یه چیزی باشه که به سن و سال ما بخوره و مامان زری هم گفت گلپا خوبه؟! دکتر برگشت گفت: گلپا، گلدست، گلسر فرقی نمیکنه همشون یکی هستند. میخواستم از شما بپرسم دکتر قریبی که سر کلاسهایش از شعر و ادب فارسی صحبت می‌کرد و به هنر و ادبیات این سرزمین طبق داستان همین سریال اونقدر ارزش قائل داشت که حتی صنایع ادبی که دانشجویانش استفاده میکرد را سر کلاس، تشریح و توضیح میدادند چگونه است که یکی از هنرمندان به نام این سرزمین را به تمسخر بگیرد و شما هم آن را دست آویز سریالتان قرار دهید. گذشته از آن در این که شما این جرات را داشتید که بعد از سی سال صدای یکی از اساتید به نام آواز ایرانی را در سریالتان پخش کنید را باید ستود اما کاش این اقدامتان را با این دیالوگ تحقیر آمیز سخیفش نمی کردید.

آقای عیاری من برای شما احترام خاصی قائلم و بابت ساخت چنین سریال زیبایی که یکی از مفاخر علمی کشورم را به جوانان این مرز و بوم معرفی می‌کند از شما ممنونم و خوشحالم که تابحال از دیدن این سریال پشیمان نشدم و تمامی قسمتهای آن را دیدم اما اگر قرار هست به یاد یکی باشیم چه خوب هست که دیگران را لگدمال نکنیم.

شما در این سریال برای اولین بار چهره‌ای زیبا و تاثیرگذار از مهندس بازرگان ارائه کردید که باز هم جای سپاس دارد و امیدوارم که بازم هم  چنین اتفاقی بیفته و کسانی که در تاریخ و هنر و علم این کشور مفتخر بودند رو باز شناسایی کرده و زندگیشان را به تصویر بکشانید.

این نوشته مرا حمل بر بی ادبی نگذارید که هم شما و دکتر قریب و استاد گلپا را دوست داشتم نوشتم و گرنه هیچ قصد دیگری نداشتم.

به امید روزهایی سراسر امید و سرفرازی و آبی.

ارادتمند شما

اکبر یارمحمدی

29/5/87