امون از این امرداد بی رحم!!!

انگار این امرداد خرماپزون داره بدترین میشه. ده روز بعد سالگرد رفتن مامان بزرگ نازنینم هست و امروز خبری رو شنیدم که بی اختیار اشکام جاری شدند و مردی از این دار فانی پر پرواز گشود که حیف بود. آقای غلامرضا کریم مسلک مردی بود که همیشه برایم خاطره انگیزترین خاطرات دوران کودکی با اون و مجتبی گره خورده بود وقتی که شش ساله بودم و به رسم همه تابستانا با بابا و اصغر به مدرسه شون می‌رفتم مجتبی و مرتضی و مهدی و عمو غلامرضا هم میومدند، کلی با همدیگه خوش میگذشت. تا اینکه روزگار گذشت و بزرگ شدیم و فصل مدرسه رفتن شد سال 70 که بابام تازه به شهر منتقل شده بود منو با خودش به مدرسه خودش برد تا افتخار شاگردی یه استاد بی نظیر به نام اقای رنجبر داشته باشم تقدیر این بود که بابام بازم به مدرسه روستایی برگشت و این بار عمو غلامرضا ناظم ما شد و چه دورانی داشتیم. هر موقع که میدیدم انگار عمو نعمت از دست داده‌ام رو میدیدم و همیشه از بچگیامون می‌گفت. ظهر که تو ماشین نشستم و بابا گفت که اونم رفت، بی اختیار اشک رو گونه‌هام جاری شدند. تو مسجد دیگه طاقت دیدن اشکهای مجتبی رو نداشتم.

خدا بیامرزدش.

 چقدر این امرداد داره واسه من بی‌رحمی می‌کنه. امون از این همه رفتنها. من چقدر شاگرد سر به هوایی بودم که این اواخر نتونستم خبری از عمو غلامرضا بگیرم. این اواخر مریض بود و من از طریق بابام جویای حالش میشدم. کاش کمی بچه‌تر بودم کاش اینقدر درگیر زندگی و کار نمی‌شدم کاش بیش از اینها قدر کسانی که دور و برم هستند رو بدونم. نگین که ما ایرانی ها مرده پرستیم ولی باور کنید که زیادی درگیر زندگی شدیم و محبتهای گذشته از زندگیهامون رخت بسته.

دیگران باید بابت نان شب و روزی زن و بچه شون غم نان بخورند من تنها چی؟ من که نیازی ندارم این همه خودم رو درگیر مال دنیا بکنم. چرا ین طوری شدم؟ منی که هیچ وقت حساب کتاب دنیا رو نداشتم الان حتی حساب یه اس ام اس هشت تومنی رو از یادم نمی‌برم، من دیگه چرا؟ منی که معامله‌گر شدم دیگه چرا؟

نه به خدا این رسمش نیست. قرارمون این نبود که بودمون رو فراموش کنیم ولی فراموش کردیم.

نمیدونم از کی عذر خواهی کنم بابت این اهمال‌کاریم، از عمو غلامرضا یا از خدا یا از خودم؟

نمیدونم ....

امون از این امرداد بی رحم!!!