حکایت چند عکس دوست داشتنی

چند تا نوشته جالب واسه روزای آینده آماده کردم که آروم آروم اینجا می ذارمشون. اما عجالتا واسه امروز چند تا عکس جالب با یه توضیحاتی میذارم که شاید دیدنشون جالب باشه:

تاج سرم

در مورد این عکس چیزی نمیگم یعنی وقتی صحبت از بابا و مامان میاد زبونم بند میاد دست خودم نیست بذار بگن بچه ننه است بذار خیلی حرفهای دیگه رو بگن اما من یه تار موی اونا  رو به کل دنیا هم نمیدم.

سرفرازیها

این عکس شاهکار خود آقای افشین سرفراز هستش. یه عصر پنج شنبه‌ای کلی نشستیم و صحبت کردیم و چقدر از این مصاحبت لذت بردم. نمیدونم و شاید نمیتونم بیش از اینا از افشین سرفراز بگم که دوستی به غایت بزرگوار هست.

سوغات پیرانشهر

چند وقت پیش تو پیرانشهر از ویترین یه مغازه چنین عکسی رو انداختم بابا با دیدن این عکس خنده‌اش گرفته بود و می گفت سی سال پیش چی میخواست بشه حالا ببین چی شده. یه زمونی تو همین مغازه‌ها تبلیغات چادر و روسری بود ولی الان ..... دیگه نیازی به توضیح نیست.

شیرینی اتمام خدمت سربازی

از اونجایی که به همه دوستان دسترسی ندارم و به خصوص به ناصر و حمید و سیدهادی هم نمیخوام شیرینی بدم عکس این نون خامه‌ای ها رو اینجا گذاشتم تا نگین این بچه خدمتش تموم شد و شیرینی نداد. قول میدم شیرینی فارغ التحصیلی و سربازی و قبولی در ارشد و جور شدن رفتنم به خارج کشور رو به سلامتی همه باهم یه جا بدم (دکتر بهم گفته خوردن شیرینی عروسی واست ضرر داره و باعث میشه زودتر با حضرت عزرائیل نسکافه میل کنم)

 تو این مدت نوزده ماه از دیدن و نوشتن این وبلاگ فهمیدین که تو کدوم نهاد در معیت خدمت مقدس!!!!! سربازی بودم. شاید برای بقیه عذاب سربازی در حد عادی بود اما برای من دو برابر بیشتر از بقیه بود هم باید نظامیگری خشک و مزخرف رو تحمل میکردم و هم اینکه کسانی رو تحمل میکردم که عقاید و افکار و رفتارشون 180 درجه باهام فرق داشت و نمی تونستم خودم رو به نشنیدن بزنم. در مورد خدمت سربازی تو یه پست مجزایی خواهم نوشت.

همیشه آبی و سرفراز باشید/یاعلی