بالاخره ۸۷ هم شروع شد!!!!!

خب به سلامتی 87 هم شروع شد. من امسال به شکمم صابون زده بودم که واسه سال تحویل میریم جمال آباد و بعدش هم کلی شور و حال و آب بازی. تازه از بند و بساط ساز و دهل و پایکوبی و رقص هم که نپرسید که دلم خونه. ولی تقدیر و برنامه ریزی مامان جان باعث شد که موقع سال تحویل دوربین به دست، پای الوند و در گنجنامه و کنار یادگار داریوش و خشایارشاه این آئین باستانی رو شاد باشیم. یه سفر چند روزه باعث شد که حال و هوام عوض بشه و واسه آغاز سال پر انرژی باشم و دنبال دیوونه بازیهای جدیدم باشم. از سفر نگین که فقط یه روز تو همدان و دو روز تو اصفهان بودیم و متاسفانه نشد درست و حسابی این دو شهر رو بگردیم ولی حتما یا اردیبهشت یا تابستون یه سفر اساسی به اصفهان میرم.

میخواستم یه فیلم مستند بسازم که آخرش یه فیلم خانوادگی از آب دراومد، ولی کمتر از پنجاه روز دیگه که خدمت تموم بشه حتما به این دلمشغولی کهنه‌ام خواهم رسید. فعلا تو فکر یه دوربین دیجیتال واسه عکاسی هستم.

یه چند تا سوژه خوب هم واسه ترانه دارم که فعلا گفتم باشه تا بعدا سر فرصت به حسابشون برسم.

خبر خوبی که اول سال داشتم این بود که بالاخره دو تا از دوستام که چهار سال عاشق هم بودند و کلی مصیبت کشیدند بهم رسیدن. ششم فروردین زنگ زدم به حسام و گفتم بالاخره خیالت راحت شد سندُ به نامت زدی حالا مونده که شماره اش کنی، که احتمالا یه عروسی تو تابستون افتادیم ولی شاید به دلایلی تو اون تاریخ ارومیه  نباشم و یا بهرحال جیم بزنم، امیدوارم که شرایط طوری پیش بیاد که حتما تو عروسی معصوم و حسام باشم والا هیچی دیگه از همین جا واسه هر دوتاشون آرزوی خوشبختی میکنم.

یک دو هفته دیگه هم امیر خدمتش تموم میشه هر دومون اعزام آبان بودیم ولی چون اون تو نیروی انتظامی بود خدمتش یه ماه زودتر از من تموم میشه.

یه خل بازی جدید تو فکرم بود که بعدا پشیمون شدم البته یکی از بچه ها هم میدونست می خواستم چیکار کنم ولی توصیه کرد اون کار رو نکنم. منم واسه اینکه اول کاری نزنم این سال رو خراب کنم گفتم چشم(بالاخره یه دفعه شد که تو حرف یکی رو گوش کردی).

راستی امسال سال کبیسه هست من از سالهای کبیسه متنفرم.سال 79 پشت کنکور موندم و بدترین سال زندگیم بود چهار سال قبلش هم سال 75 خدابیامرز عمو نعمتم رفت، سال 83 هم که دیگه اوج بد شانسی هام بود خدا به دادم برسه که امسال میخواد چی بشه، اما گفتم که امسال سال خودمه. کبیسه و بدشگونی و هزار و یک مصیبت هم از آسمون بباره من امسال میخوام برنده باشم.

منتظرم تا هم کاست جدید آقای زمان بیاد و هم واسه کنسرتشون خیلی بیقرارم، تازه تصمیم دارم یه کاری هم بکنم اما از اونجایی که من «زودتر ناامید میشوم» فعلا نمیگم که چه تصمیمی دارم. وقتی که انجامش دادم مطمئنا خیلی از طرفدارای ایشون رو شوکه میکنم.

امسال دلم بدجوری واسه جورابهای سفیدی که مامان بزرگ واسه عیدی بهمون میداد تنگ شده بود دلم برای اون اسکناسهای صد تومنی تازه لای قرآنش هم بدجوری تنگ شده، امسال کسی برام جوراب سفید و اسکناس نو عیدی نداد. هنوز جورابهای سال پیش رو دارم. نمیدونم چرا ناخودآگاه امسال ده دوازده تا جوراب رو پاره کردم اما هیچگاه سراغ اون جورابهای سفید زیر تختم نرفتم شاید اونا هم میدونستند که آخرین یادگاریهای مامان بزرگ هستند واسه همین هیشوقت نتونستم برم سراغشون. یادش همیشه آبی و موندگار باشه.

یه جورایی میخوام یواش یواش روال نوشتن زخمه رو عوض کنم سعی میکنم هر از گاهی چیزهای جالب و خوبی رو که پیدا میکنم اینجا قرار بدم یه نمونه اش کلیپ «پرنده» آقای زمان بود که خیلی زیباست. چند وقت پیش تو سی دی های تو خونه «بگذر ز من ای آشنا» عارف رو پیدا کردم خیلی لذت بخش بود. اگه تو یوتیوب آپش کردم حتما اینجا می ذارمش.

همیشه آبی و سرفراز باشید/ یا علی