خاطره

همین الان که دارم تایپ می کنم تو شهر صدای ترقه میاد اساسی. دیشب یه نوشته پر از گلایه و بدشانسی از ۸۶ نوشته بودم ولی به دلیل اینکه آخرای کار ویندوز کامپیوترم پرید نتونستم اونو بیارم بهرحال با این اتفاق بد شانسی های من تو ۸۶ تکمیل شد اعتراف می کنم که به شدت از این سال متنفرم و ازش نفرت دارم. بد شانسی پشت سر هم.
خدا رو شکر که تو فلاش دیسکم ترانه هام هست واسه امشب ترانه رو که سر کنکور نوشته بودم رو میذارم تا بدبیاری های ۸۶ با این ترانه تکمیل بشه. یه چیزی ته دلم میگه که ۸۷ سال منه واسه اینکه سالی هست که میتونم موفق باشم و دوم اینکه تکرار تولد کسی هست که خودش بهتر میدونه کیه.(خیلی مرموزانه شد ببخشائید)
یه هفته اول سال رو تو سفر هستم واسه همین از همه دوستانی که نتونستم برم و تبریک سال نو رو بگم معذرت میخوام.
این ترانه خاطره رو دوست ندارم واسه اینکه ترانه ای دوست داشتنی نیست و اصلا هم نمیخوام که خاطره برای کسی تکرار بشه البته واسه من هیچوقت چنین اتفاقی نیفتاد ولی می ترسم که مثل بعضی از ترانه هام رو خودم تعبیر بشه :

خاطره

تو همیشه به رفتن عادت داشتی
چرا به خاطرم موندگار شدی؟
تو که ترانه هامو آتیش زدی
واسه چی آهنگ این گیتار شدی؟

برو، خواستنت بلای جونمه
داغ دل تموم لحظه هامه
خیال می کردم نگات مال منه
انگار رفتنت قسمت چشامه

به ماه و ستاره هم قسم شدم
لحظه هامو واست حراج میکنم
تو این قحطی باران و ترانه
آسمونو واست محتاج می کنم

از تو فقط همین خاطره مونده
من و تو و یه قرار بارونی
بازم اشکامو ترانه می کنم
به حسرت یه دست مهربونی
«اکبر یارمحمدی»

امیدوارم که سال ۸۷ سال خوبی برای همه دوستان باشه. سالی سرشار از عشق و مهربانی و سرفرازی.
در پناه حضرت عشق آبی و سرفراز باشید/ یا علی