من و بابا

دوس داشتم واسه میلاد مولا علی و روز پدر یه ترانه و یا شعری بنویسم اما اونقدر خسته‌ام و فکرم مشغول هستش که نمی تونم تمرکز داشته باشم. واسه همین فقط یه حرفها و یه چیزایی رو میگم که بتونم اینجا بگم.(خودمم نفهمیدم که آخر این جمله رو چطوری جمع و جور کردم)

شاید منم وقتی که به سن بابا رسیدم اخلاقم اینطوری بشه، دلولپس بچه هام باشم، با اونا اختلاف سلیقه پیدا کنم، بیشتر درگیر کار باشم و شاید فرصت کمی داشته باشم که بتونم به حرفاشون گوش بدم. اصلا هم دور از انتظار نیست متاسفانه الان بین دو تا نسل خیلی ساده فاصله میفته و کمتر میتونن همدیگه رو درک کنن. اتفاقی که برای خیلی از خانواده ها میفته و این بعضا ناشی از دیدگاهی هست که نسل قبلی و بزرگتر نسبت به نسل بعدی و کوچیکتر داره و اونم کسب تجربه در طول سالیان عمر بوده که به یه نوعی برای اونا مصونیت اخلاقی ایجاد میکنه و انتظار دارن که نسل بعدی حتما رهرو و حرف شنوی اونا باشن در حالی که نسل کوچیکتر به دلیل داشتن ارتباطات جمعی ( دوستان و کتاب و اینترنت و مجلات و مطبوعات) این حق رو برای اونا قایل نیستند و خودشون رو با این توجیه که همه اطلاعات و تجربیات اونا رو با دو تا search کردن در گوگل و کلیک کردن روی اون می تونند به سادگی به دست بیارن.

الان هم حکایت من و بابا همینه، با اینکه بابا یه فرد تحصیل کرده و فرهنگی بوده اما همیشه عقایدی داره که برای من قابل تحمل نیست، یکی اینکه میگه در مقابل هر حرفی نباید جواب بدی و ارزش اینو نداره که کسی که کمتر از خودت میفهمه و به اون چیزی که اعتقاد داره عمل نمیکنه دهن به دهن بشی، خیلی وقتها می بینم حق با باباست اما بعضی وقتا در مقابل حرف زور نمی تونم سکوت کنم و همین  عدم سکوت من باعث میشه هر از گاهی با بابا سر همین بحث کردن من، حرفمون بشه و بشینم و تا چند دقیقه گوش به نصیحتهاش بدم، نمیدونم شاید حق با باباست...

شاید مهمترین اختلاف من و بابا سر رانندگی هستش، من نوع خاصی رانندگی میکنم و به طرز جنون آمیزی به سرت علاقه دارم اما بابا همیشه میشه که سرعت عامل حادثه است و ازش اجتناب کنید، نمیدونم شاید حق با باباست...

همیشه سر دیر اومدن و اطلاع ندادن از وضعیت مکانی خودم باعث بحث باهاش میشه من یه اخلاقی دارم که از جواب دادن و پاسخگو بودن خوشم نمیاد و دوس ندارم در مورد اینکه چیکار میکنم به کسی حساب پس بدم اما همیشه بابا دلنگرونم هستش که کجا میرم و چرا دیر وقت خونه میام، نمیدونم شاید حق با باباست...

اما اینا باعث نمیشه که دوسش نداشته باشم همیشه برای من بابا مثل یه قدیس و یه صنم بوده که قابل پرستش هستش و کسی نمی تونه جای اونو واسه من بگیره. به دلیل داشتن تحصیلات دانشگاهی، و داشتن عقاید روشنفکری همیشه منو تشویق به مطالعه و ادامه تحصیل  کرده، شاید یه روز بخوام کار با اینترنت رو بهش یاد بدم و اگه بدونه که اینترنت و وبلاگ هم چه مزایایی داره حتما بازم تشویقم میکنه که ادامه بدم اما با اینکه بازنشسته شده اما از بس خودش رو مشغول کرده که هیچوقت، وقت نمیشه که این چیزا رو بهش یاد بدم.

یه سال عیدی بهم گیتار داد، یه سال هم بهم کامپیوتر گرفت و همیشه طوری باهام رفتار کرده که احساس مرد بودن بکنم. شش سال پیش با قبولی تو دانشگاه واحد من و اصغر رو از هم جدا کرد و یه خط تلفن داد تا خودمون کم کم معنای زندگی مستقل رو بفهمیم.

خیلی دوسش دارم.

بابا جون روز مبارک

میلاد عاشقترین مرد روی زمین، مولای دلها، پناه دلتنگیام «علی مرتضی» بر همگی دوستداران پاک سیرتش مبارک باد

---

قابل توجه کسانی که مسلمونی رو در ریش و پشم می بینند

اینم استفتا از آیت الله صانعی در مورد ریش تراشی:

سوال: آیا تراشیدن ریش با تیغ و یا ماشینهاى ریش تراشى که از ته، محاسن را مى تراشد، جایز است یا خیر؟

جواب: حرمتش به نظر این جانب معلوم نیست و آثار حرمت بر آن بار نمى شود، هرچند احتیاط در ترک، مطلوب است.

---

زیر سایه مولا علی همیشه عاشق و آبی و سرفراز باشید/ یا علی