خطی خطی های داش قیصر

خب، خب به جمالتون من داش قیصر هستم یکی از رفقای قدیمی همین داش اکبر گلمون، از امروز تصمیم دارم از این وبلاگ سوءاستفاده کنم و واستون از خیلی چیزا بگم. فکر بد و بیراه هم به مخیلتون را ندین که میونمون بدجوری شیکر آب می شه. فقط محض رضای اوس کریم دارم این خط خطیا رو واستون مرقوم می کنم. نبینم و نشنوم که راپورت و دوسیه مارو به امور ارشادیه محترم بدین که دیگه مجبورم با داش فرمون بیام و خدمتتون برسم.

یادش بخیر اون قدیما مردونگی و جوونمردی و مروت و از این حرفا واسه خودشون حرمتی داشتند مگه پاسبونی جرات می کرد که به آبجی آدم نیگاه چپ بکنه. اما این روزا نظمیه و نظمیه چی ها نمی تونن دزد و قاچاقچی و قاتل و آدم‌کش بگیرند و ببرند نظمیه،‌ چپ و راس میان به پاچه و صورت و زلف آبجی های محترمه ما گیر میدن؛ عزیز من، داش من مگه تو خواهر و مادر نداری مگه تو قرار نیست بری این دانشجو نماهای بی همه چیز رو که شونصد ساله که دانشجو هستن و هر 18 تیر ماه میان و شعار از خودشون در میکنن رو بگیری و به حسابشون برسی. (در ضمن تا یادم نرفته و برای جلوگیری از بسته شدن زخمه توسط وزارت ارشادیه و وزارت تیلیفنچی باید بگم که انرژی هسته ای حکم مسلم ما بید؛ ننه، قیصر جون مگه هزار دفعه بهت نگفتم این سی دی برره رو کم نگاه کن بد‌آموزی داره برات).

آخ اوس کریم این جمعه شبی یه کاری کن که این بانو چویی دست از سر یانگوم جان ورداره. دِ زنیکه هر کاری می کنه و هر بلایی سر این دختر معصوم میاره و اونوقت ملت نشستن بر و بر نیگاه می کنن و چیزی نمیگن اگه خدا بیامرز نرگس بود، یادتون که هست ملت از بس دعا کردن شوکت افلیج شد و افتاد گوشه خراب شده خودش. ( اکبر : آخه داش قیصر جان یانگوم چه ربطی به مساله و مشکلات روز مردم داره؟)

این داش اکبر داشت برام از مشکلات بنزین می گفت و نمی دونست چیکار کنه باید واستون بگم آخه داداش من تو که تو خونه دو تا ماشین داری چی میگی همین امروز صبح اومدی دنبالم و رفتیم به چی‌چست تا اونم با چی،‌با پرشیا. از اونجایی که امروز فوق‌العاده  رانندگی می کردی و می گفتی جرات خراب کردنت رو ندارم باید بهتون بگم که این داش اکبر به شوماخر گفت زکی. سر این پیچها چنان می پیچید که انگار نظمیه‌چی ها دنبالش کردن، نه بابا مزاح فرمودیم زیاد رانندگیش بد نیست اگه دفعه اول زنده موندی واسه دفعه بعد توبه میکنی که سوار ماشنینش بشی.

خب جونم براتون بگه داداش من اگه بنزین نداری خب که نداری من چیکار کنم مگه من میتونم تو امور دولتی دخالت کنم و اونوقت وزارت نفتیه از من شیکایت کنه و مثل ایلنا این زخمه رو هم ببندن. داداش سری که درد نمی کنه رو دستمال یزدی نمیبندن.

مخلص همگی

داش قیصر

متن بالایی رو که مشاهده کردین یکی از دوستان صمیمیم نوشته است. از اونجایی که دوس نداره اسمش فاش بشه به پیشنهاد من از نام داش قیصر استفاده می کنه. البته قرار نبود که ادبیاتش هم اینگونه باشه اما برای اینکه کمی هم نمک داشته باشه از اون ادبیات استفاده کرد. هر از گاهی ازش خواستم که برای وبلاگم از این نوشته هاش واسم بده. نثر خوبی داره و طنزش هم جالب هستش. نمیدونین خودم خیلی دلم برای طنز نوشتن تنگ شده اما حیف که دست و بالم بدجوری بسته شده البته تا آخر امسال شاید بتونم یه کاری کنم. این هفته اگه خدا بخواد قرار یه اتفاقی بیفته اگه اونطور که خودم میخوام پیش بیاد خیلی خوب میشه.

در مورد اون مطلب که آخر نوشته قبلی نوشته بودم بعضی از دوستان دلگیر شده بودند اما باید بگم که کامنت گذاشتن من تو وبلاگ دخترایی که فقط با یه اسم کوچیک می نویسن و شناخته شده نیستند و تازه مجرد هستند برای خود من دردساز میشه و از کامنتهای من تعبیر بدی میشه و هیچ ربطی به zz بودن و این حرفا هم نداره.

در ضمن بعضی از دوستان گله می کنند که چرا به مسائل شهر خودم نمیپردازم دلیلش اینه که من بیشتر از اینکه حس کنم اهل چه قوم و چه ایلی و چه شهری هستم بیشتر ایرانی هستم و قبل از اون هم یه انسان هستم و ترجیح میدم زیاد وارد این مسائل نشم و الا در مورد مسائل ارومیه خیلی حرفاست که می تونم بگم اما ترجیح میدم به صورت حضوری با بقیه دوستان و همشهریان وبلاگ نویس مطرح کنم. در ضمن بقیه دوستان با قلمی بهتر و شیواتر از من می تونن در این مورد بنویسن و از اونجایی که زبون من پر از نیش و کنایه هستش اگه بخوام حرفی بزنم یحتمل به چندتایی بر خواهد خورد پس کمتر در این زمینه صحبت کنم بهتره.

قرار بود توضیحاتم کم باشه اما چه کنم که این مطول نویسی رو نمی تونم ترک کنم.

در پناه حضرت حق عاشق و آبی و سرفراز باشید/یا علی