عشق قدیمی

نمیدونم چرا این روزا همه تو وبلاگستان از غم و غصه میگن. شاید ما ایرانی ها عادت داریم که وقتی غم داریم چیزی بنویسیم، منم شاید چنین خصلتی دارم. قصد داشتم تا حدودی وارد حوزه طنز بشم اما هر چقدر به خودم فشار میارم و دو دو تا چهار تا میکنم میبینم که به صلاح نیست این کار رو بکنم.(دلیلش یکی موقعیت کاریم هست و دیگری اینکه خیلیا تحمل شوخی های منو ندارن زود از کوره در میرن شاهدش هم تمامی کسانی که دور و برم هستن)

اگه میدونستم که خیلیا خجالت میکشن که نظر بدن ولی حالشو دارن که ایمیل بزنن زودتر از اینا ایمیلم رو می نوشتم، بعضی از دوستان گله کردن که چرا تو یلدابازی شرکت نکردم، دو دلیل برای این کار دارم یکی اینکه یه هفته اول دی به دلیل اینکه از یزد اومده بودم و باید به کارام میرسیدم و وقت اینترنت نداشتم و دلیل دوم که خیلی هم اساسی بود اونم این بود که کسی منو دعوت نکرد و یا لینک نداد خب دو ماه تو وبلاگستان نبودم و از اونجایی که تو این دوره زمونه یه روز به یاد کسی نباشی زود فراموش میشی ما هم به رسم این زمونه زود فراموش شدیم، با اینحال بعضی از حرفای نگفته‌مو در مورد خودم شاید یه روزی بگم(اون یه روزم احتمالا امروز هست).

اول از همه بعضیا از من در مورد چیزهای ممنوعه پرسیده بودن اینکه اهل کجا هستم، عاشق شدم یا نه؟ مجرد هستم یا متاهل؟

خب واجب نیست که جواب بدم ولی برای تنوع در کارم میگم(خودشم کامل میگم).

در مورد اینکه اهل کجام باید بگم در حال حاضر در ارومیه زندگی میکنم ولی اصالتا من اهل شهر ارومیه نیستم یعنی راستش رو بخواین کلا شهری نیستم بلکه یه دهاتی هستم من در یه روستا به اسم جمال آباد از توابع انزل ارومیه به دنیا اومدم و افتخارم اینه که دنیای بچگیم تا شش سالگی همون جا گذروندم و هنوزم معتقدم که بهترین دوران زندگیم همونجا بوده و همیشه تو دو تا مراسم اونجا هستم یکی عید نوروز و دیگه عاشورا، البته تابستونا هر جمعه پاتوقمون اونجا باغمون هست. خب خیلیا از فضولی میمردن گفتم که اونارو از نگرونی دربیارم اما اینکه چرا تابحال نمیگفتم به این خاطر بود که خیلیا نمیتونن قبول کنن که یه ترکی زبان به فارسی سعر و ترانه بگن و عقده ها و ضعفهاشون رو در مقابلم ترکی بودنم رو علم میکنن.

اما عاشقی، عجب عالمی داشت!!!!! بله درست شنیدین من عاشق شدم البته این نظر دیگرون هست ولی الان فکر میکنم عاشق نبودم بلکه فقط یه احساسی بود که به یه دختر داشتم فقط همین. 

در مورد مجردی و متاهلی هم تصمیم دارم تا بالای سی سال آستین بالا نزنم به دلیل اینکه اگه پسرا تا بیست و چهار سالگی ازدواج کردن که کردن واگر باید بمونن بالای سی سال البته یه دلیل برای این رج سنی هست و اونم اینکه که پسرا تا بیست و چهار سالگی خر تشریف دارن و هیچی حالیشون نیست و سرشون گرمه و نمیفهمن که دارن چه غلطی میکنند اما طبق آخرین تحقیقات دانشمندان، پسرا از سن بیست و چهار سالگی عاقل میشن و بچه های حرف شنویی می شوند.(این تیکه کنایه و متلک را داشته باشید تا بفهمین چرا من کم شوخی میکنم)

علاقه عجیبی به قبرستان و کوکاکولا دارم تابحال هم یه بار تو یه قبر خالی خوابیدم و میدونم که مرگ چه لذتی داره و دوم اینکه ن سه بار حضرت اجل را پیش خودم زیارت کردم و نشستم باهاش گپ زدم ولی منو با خودش نبرده. هر وقت سردرد دارم تا نوشابه کوکا (حالا از هر نوعی باشه) نخورم سردردم آروم نمیشه.

همین قدر هم بسه خیلی زیاد حرف زدم. این روزا یه نوستالژی عجیب نسبت به اصالتم داشتم. متاسفانه دوازده سال پیش پدربزرگم رو از دست داشتم و اتفاقا این حادثه روز ششم دی رخ داد و امسال من نتونستم درست و حسابی به این روز برسم عوضش شب قبلش اونجا پیشش بودم اما دیشب یه ترانه نوشتم که بد نیست اینجا بذارم. من و برادرم اصغر از نوه های دوس داشتنی و محبوب حاج حسین بودیم و از وقتی که چشم باز کردم من پیش اون بودم و همیشه باهاش بودیم و چه روزگاری داشتیم سرگرمی ما همیشه بودن با بابابزرگ و سوار شدن به تراکتور بود .

بهرحال اگه این پستم اینقدر طولانی شد ببخشید نمیدونم ولی یه حسی میگه که انگار باید اینجارو هم ترک کنم هنوز موندم نمیدونم چه تصمیمی بگیرم چون تا حدودی دلگیرم که چرا وقت دلتنگی میام اینجا مینویسم و چرا حق ندارم از شادیام بگم شاید به این دلیل هست که اگه کسی از شادیام خبردار بشه اون شادی زود میمیره و چه عهد ناخوشایندی هست که زمونه با من و دلم و با شادیام بسته. دارم فکر میکنم اگه اون اتفاقی که تو پست قبلی بیفته خیلی خوب میشه البته حضرت حافظ گفته که میفته اما من کمی دودل هستم با اینحال امیدم به خداست راضیم به رضای حضرت عشق.

همیشه در پناه حق عاشق و آبی و سرفراز باشید/ یا علی