یه فرشته «برای تولد بابای خوب و نازنینم»

سنگین تره که اسم این جا رو به قول یکی از بچه ها بذارم «دخمه» تا «زخمه». از بس که هر وقت غم و غصه دارم میام سراغ این غم خونه. یه ماهی میشه که اینورا زیاد پیدام نیست رنگ و روی قالب رو هم از ماهها قبل آماده داشتم که چند وقت پیش عوضش کردم اما حس و حال آپلود کردنش رو نداشتم. با اینکه از قرار دادن آهنگ تو وبلاگ زیاد حال نمی کنم اما این روزا این ترانه «امید» رو زیاد گوش میدم و با «دلخوشی» اساسی حال می کنم. دو سه هفته ای بود که درگیر تسویه حساب با دانشگاه بودم و از تاریخ 28 تیرماه 85 به طور رسمی به خیل عظیم مهندسین بیکار این مملکت اضافه شدم البته این بیکاری اساسا موقتی بود آخه الان تا رفتن به سربازی یعنی تا سه ماه دیگه به طور موقت تو شرکت دائیم مشغول به کار شدم البته جایی که الان کار می کنم یه کارگاه تریلری سازی هست با کلی جوشکاری و برش و سوراخ کاری آهن آلات، که اساسا چنان خسته ام میکنه که به غیر از خواب خوش نمیتونم به چیز دیگه ای «دلخوش» کنم.

کار کردن در اونجا یه خوبی جالبی برام داشته و اونم شکستن منیتی بود که تو وجودم لونه کرده بود و این همیشه همراهم بود چند وقت پیش پرینت ایمیلی رو میخوندم که فروردین 84 به یکی از آشنایانم نوشته بودم و به یه نکته جالبی بر خوردم و اشاره به رفتاری داشتم که از اول دانشگاه همراهم بود و الانم که دانشگاه تموم شده تا حدودی باز همراهم بود :« خاطرات ترم اول جلوی چشامه اولین بار تو کانتینر دیدمت و کلی متلک بارت کردم هنوز تو غوغای دبیرستان بودم و همون غرور همیشگی که چرا باید من عاشق دخترا باشم و همیشه از اینکه میدیدم خرد میشین حال میکردم از مردای زن ذلیل بدم میومد الان که میبینم همه اون کسانی که سر کلاس زبان بر اثر کنف کردن استاد بهم لقب زن ذلیل دادن الان چطوری از دوس دختراشون حساب میبرن اما من نه تنها عوض نشدم بلکه بدتر شدم کاری کردم که هیچ وقت هیچ دیوونه ای نمیکرد غرور دختری رو شکستم که به خاطرش همه رو پاش قربونی کردم و بالاخره آخر سر برای ارضای غرور شکسته ام اونو هم شکستم».

آره من اینگونه بودم، بعضی از دوستانم میگم که تو این وبلاگ زیادی غمگینم و سیاه می نویسم  در حالی باید بگم ذات حقیقی ام اینگونه هست لااقل دوس دارم تو این محیط خود واقعیم باشم بدون نقاب و ماسک، بدون اون خنده ها و شوخی هایی که باعث میشه دل شکسته و غمگینم رو پشتش پنهون کنم به همین خاطر غم خاصی حتی تو ترانه هام خونه کرده و ازشون جدا نیست اما دو سه ماهی میشه حتی یه ترانه ننوشتم با اینکه آقای افشین سرفراز عزیز برام مشق تعیین کرده بنویسم و تمرین کنم اما حس و حال نوشتن رو ندارم شاید یه روز تصمیم بگیرم برای همیشه اینجا رو هم تعطیلش کنم ولی در حال حاضر تا رفتن به سربازی میام و یه چیزایی می نویسم و در میرم. دیگه حتی شعر و ترانه هم برام جدی نیست حال و حوصله اش رو ندارم. با اون کسانی که دوستشون دارم نمیتونم حرف بزنم بیست روزی میشه تلفنم قطع شده البته خودم پول قبضش رو ندادم تا عادت زنگ زدن به این و اون و حال و احوال پرسی از سر مبارکم بیفته و خوشبختانه دوستان نیز از بس بهم محبت دارن یادشون میره بهم زنگ بزنن و خوشحالم که اینقدر با محبت تشریف دارن و منو با محبتاشون شرمنده می کنن.

بعد از مدتها می خواستم یه ترانه  عاشقانه اینجا بنویسم اما نشد آخه فردا روز تولد بابام هست و چون دو ماه پیش واسه تولد مامانم یه ترانه نوشته بودم به تلافی اون یه ترانه برای بابای عزیز و دوست داشتنیم که خیلی خاطرش رو میخوام نوشتم این ترانه رو سال 82 نوشته بودم یعنی جزو اولین کارام بود که به صورت ترانه می نوشتم تازه یه هفته ده روز دیگه هم روز پدر هست دیدم که بهتر این ترانه رو اینجا بنویسم و تقدیمش میکنم یه پدر خوب و نازنینم که خوشحالم که این روزا به یه نوعی باعث خوشحالیش شدم و ممنونشم که همیشه در کنارم بوده و پشت و پناه بوده و هست یادمه دوازده سال پیش که به خاطر بیماری من بدجوری از کار و زندگی افتاده بود و واسه دوا و درمون من به هر دری میزد و چقدر دل نگرونم بود. ترانه «یه فرشته» با جسارت و فروتنی تقدیم به تو ای موندنی ترین ترانه‌ی زندگیم :

یه فرشته

وقتی صدای پات میاد دلم برات می لرزه

بدون تو دنیــــــــا برام پشیزی  نمی ارزه

وای اگه نباشی عــــــمرُ زندگیم تباه میشه

غم وغصه به سقف خونه ام سرپناه میشه

باباجونم تو برام هستی مث یه فرشته

با حضور سبزت دیـــگه دنیا برام بهشته

با همه نداری بهم یــــاد دادی سخاوتُ

تو دور کردی از دلم کینه ها و حسادتُ

هنوزم یادمه که روزای سخت بیماری

تو بالا سرم بــــــودی با تموم بیقراری

تو برام همونی، بهاری که خزون نمیشه

آرزو دارم کنارم بــــمونی تــــــا همیشه

باباجون خوب می دونم که رنــــــج زمونُ دیدی

کاش به شقیقه ات نمی نشست برف سپیدی

بابای خوبم می خوام بگم یک کلام

به مولا علی دوست دارم والسلام

«اکبر یارمحمدی»

به قول افشین سرفراز :« همیشه زود می روم / ولی چه دیر می شوم / به آئینه نگاه کن / چگونه پیر می شوم»

حالا حکایت منم این ترانه شده همیشه تا نرسیدن رسیدم و هر چه تلاش کردم کمتر موفق بودم میخواستم بمونم و بجنگم اما نه می جنگم و نه می مونم بذار زندگی با همین روال ادامه پیدا کنه.

شاید تا مدتها نتونم که دوباره بیام و مطلب تازه ای بنویسم درگیر کار شدم و گفتم که از بس که خسته میشم حالی برای کارای دیگه نمی مونه و از این که کمتر تونستم به دوستان وبلاگ نویس سر بزنم معذرت میخوام قول میدم که اگه فرصت کردم بازم به همگی سر بزنم و اگه نتونستم به کسی بگم که آپ کردم چون فرصت کمی دارم و باید زود به کارای عقب افتاده ام برسم.

این پست من هم انگار زیادی اپیزود دار شد بابا بی خیال شید اگه زیاد طولانی شد ببخشید نمیدونم چرا این روزا حس میکنم که باید خیلی کارا باید انجام بدم اما فرصت انجام دادنشون رو ندارم بهرحال بابا بی خیال !!!!!!!!!!!

در پناه حق عاشق و آبی و سرفراز باشید/ اکبر یارمحمدی