کابوس

نمیدونم با خودم گفتم و عهد بستم که دیگه نه شعری بنویسم و نه ترانه ای رو زیر لب زمزمه کنم اما انگار یه چیزی هست که نمیتونم ازش دل بکََنَم اونم وجود حس ترانه در شب گریه هام بودن و همیشه همراهم هستن کاش میشد ببینید که آدمی که این ترانه رو نوشته در چه حالی هست از این دانشگاه لعنتی هم خسته شدم نمیدونم واسه چی دارم درس میخونم اگه به پز مدرکش هست که اصلا حالشو ندارم اگه به خاطر کارش هست که عمرا بتونم تو این رشته کار کنم یه ترانه داشتم در مورد آزادی  که خیلی دلم میخواست زود تر از اینا براتون بنویسم اما چون یکی از دوستان(آقا میثم) چنین ترانه ای نوشته و اصلا دوس ندارم به این زودی اینو بنویسم شاید واسه هفته های آینده بنویسم یه ترانه بود که چند وقت بود بد جوری حالمو گرفته و تو گلوم گیر کرده بالاخره فرصت کردم و نوشتمش حالم دیگه داره از هر چی فرمول و درس و امتحان هست بهم میخوره واسه هر درسم بیش از سه چهار  ساعت درس نخوندم اما همشون پاس میشن میخوام صد سال سیاه هم پاس نشه زود اخراجم کنن و برم پی کارم فقط تنها دلگرمیم همین وبلاگ و اورکات هستن واقعا نمیدونم چیکار کنم اونقدر هم مغرورم که حال و حوصله درددل کردم هم ندارم اگه اینارو هم اینجا مینویسم فقط یه کم خالی بشم یه کم تو ترانه ام نوشتم و بازم اینجا مینویسم که شاید حالم خوب بشه همین الان به همه دور و بری های خودم دلداری میدم و امیدواری میدم اما خودم آخر دیپرس شدم اولش فکر میکردم که از عشق هست اما بعد از اینکه با بی رحمی تموم ولش کردم و غرورشو زیر پام گذاشتم خیال میکردم که حالم خوب میشه اما با اینکه دو ماه از اون قضایا گذشته اما بازم شروع شده نمیدونم از چی دلگیرم و ناامیدم فقط اینو میدونم که حتی بازم بخواد عشقمو باور کنه فکر کنم دیگه حالش رو داشته باشم اون قدر خسته ام که نگید و نپرسید .

دارم زیادی حرف میزنم دلم میخواست از اتفاقات خوب براتون بگم شاید به قول یکی از عزیزترین دوستانم من دارم کفر نعمت میکنم . نمیدونم این غرور لعنتی کی میخواد از سرم بیفته بهر حال بهتره یه نگاهی به کابوس بندازید فکر کنم ترانه بدی نشده یکی دو جاش ایراد اما چون حالشو ندارم الان ادیتش کنم برام بگید بعدا اصلاحش میکنم .

                                             کابوس

کابوس هر شبم شدی ای هم ترانه

                                          مــنو رها کن که خسته ام بی بهانه

راه ورسم عشقُ  دیگه هر کی بلد نیست

                                           تو هـر نگاهی نشونی از خوب و بد نیست

کو برام که یکی بگه ترانه هاتو خط بزن

                                            کوله بارتُ ور دار که شـــده وقت رفتن

خنده هامو یکی بیاد تعبیر گریه هام کنه

                                           آتیشم بزنه و زنجیر به دست و پاهام کنه

خسته ام از هر چی عشق و عاشقی

                                           همش به خودم میگم که به کی لایقی

من تعبیر کابوس شب گریه های عشقم

                                          آواره و دربدر هر چی هوی و های عشقم

لعنت به ذات خرابم که شدم خونه خراب

                                           قصر آرزوهای عشقم برام شده یه سراب

نفرین به دلم که منو از راه به درم کرد

                                            ترانه هامو سوزونده و منو دربدرم کرد

عشق تو هم هیاهویی غیر غرورت نداشت

                                            منو خراب کرد و هیچی هم واسم نذاشت

به کی بگم که من دیگه نمیخوام عاشق بشم

                                            بسه برام دیگه نمی خواد رسوای خلایق بشم

دیگه نایی برای ترانه ندارم و ته خطم

                                             شادی تو دلم مرده و بی میل و رغبتم

کابوس شبونه هام دیگه آزارم نمیدن

                                             ترانه هامو گرفته و دست گیتارم نمیدن

شاد و موفق باشید.
«اکبر یارمحمدی»